Οι αρθρώσεις έχουν ανάγκες. Είναι διαφορετικά κατασκευασμένες και έχουν διαφορετική λειτουργία στο πολύπλοκο ανθρώπινο σώμα και στις κινήσεις του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με την πάροδο του χρόνου η κίνηση διαμόρφωσε εξελικτικά τις αρθρώσεις μας ώστε να ταιριάζουν στις ανάγκες της κίνησής μας. Δεδομένου ότι η ανθρώπινη κίνηση είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ σταθερότητας-κινητικότητας, οι διάφορες αρθρώσεις συμβάλλουν σε αυτό το συνεχές μεταξύ αυτών των συμπληρωματικών εννοιολογικών ζευγών σε διαφορετικό βαθμό.Δεδομένου ότι κάθε άρθρωση έχει 6 βαθμίδες ελευθερίας, 3 από τις οποίες είναι περιστροφικές (ή φυσιολογικές) και 3 από τις οποίες είναι μεταφορικές (ή βοηθητικές), μπορούμε να πούμε ότι κάθε μια από αυτές τις βαθμίδες για κάθε μεμονωμένη άρθρωση έχει ένα σημείο στο χώρο της παροχής συνεχούς σταθερότητας-κινητικότητας. Αυτό είναι ένα σύστημα ταξινόμησης της κίνησης για διαφορετικές αρθρώσεις και διαφέρουν σε διαφορετικές βαθμίδες ελευθερίας από τη δομή τους (γιατί η δομή υπαγορεύει τη λειτουργία, αλλά η λειτουργία με την πάροδο του χρόνου διαμόρφωσε τη δομή ως εξελικτική διαδικασία). Έτσι, είναι δύσκολο να τοποθετήσουμε μεμονωμένες αρθρώσεις σε μια ομάδα (είτε σταθερότητα είτε κινητικότητα), αλλά μάλλον τις επιμέρους βαθμίδες ελευθερίας τους για μια δεδομένη κινητική εργασία.Σύμφωνα με την προσέγγιση του κινητικού ελέγχου που καθοδηγείται από τους περιορισμούς, η ανθρώπινη κίνηση είναι μια αναδυόμενη διαδικασία που συμβαίνει κάτω από διάφορους περιορισμούς. Σε αυτό το παράδειγμα, οι αρθρώσεις μπορούν να θεωρηθούν περιορισμοί, μαζί με τις μεμονομένες 6 βαθμίδες ελευθερίας τους και το αντίστοιχο σημείο του χώρου σταθερότητας-κινητικότητας. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο οι περιορισμοί των αρθρώσεων διαμορφώνουν την κίνηση (μαζί με άλλους περιορισμούς).Ο Mark Comerford ουσιαστικά αναγνώρισε ένα συμπληρωματικό ζεύγος στα γραπτά του: δίνω-περιορίζω. Βασικά, αφού οι αρθρώσεις και οι ιστοί περιορίζουν τα πρότυπα κίνησης, ένα πρόβλημα σε μια άρθρωση (ή σε μια ή περισσότερες από τις 6 μοίρες κίνησης του) ή σε έναν μυοπεριτονιακό ιστό μπορεί να προκαλέσει (αν και είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε την αιτιώδη συνάφεια, αφού συνήθως συμβαίνει κυκλική αιτιώδης συνάφεια) ένα πρόβλημα σε διαφορετικό σημείο. Με απλά λόγια, ένας περιορισμός σε μια περιοχή μπορεί να προκαλέσει μη φυσιολογικό "χάρισμα" στο ίδιο μέρος (διαφορετικό επίπεδο κίνησης ή διαφορετικό βαθμό ελευθερίας) ή σε πιο απομακρυσμένο μέρος (ή μέρη). Η "υποχώρηση" είναι το σημείο όπου υπάρχει πόνος και συνήθως προκαλείται από περιορισμό σε διαφορετικό επίπεδο (άρθρωση ή μυοσκελετικός ιστός).Οι φυσικοθεραπευτές εντόπισαν μερικά προβλήματα περιορισμού στο ανθρώπινο σώμα, και αυτή είναι η έννοια που ο Mike Boyle αναφέρει ως προσέγγιση μεταξύ των αρθρώσεων. Δεδομένου ότι ορισμένες αρθρώσεις (σε ορισμένες συγκεκριμένες βαθμίδες ελευθερίας ή επίπεδα κίνησης) είναι πιο επιρρεπείς στην ανάπτυξη "περιορισμών", χρειάζονται περισσότερη "εργασία κινητικότητας", ενώ άλλες αρθρώσεις είναι πιο επιρρεπείς στην "υποχώρηση" και στην ανάπτυξη πόνου, οπότε χρειάζονται περισσότερη "εργασία σταθερότητας" ή τουλάχιστον λιγότερη εργασία κινητικότητας. Ο Mike Boyle, με βάση αυτή την έννοια προσδιόρισε μια δεδομένη δομή:1.Η άρθρωση του αστραγάλου χρειάζεται περισσότερη κινητικότητα.2.Η άρθρωση του γόνατος χρειάζεται περισσότερη σταθερότητα.3.Η άρθρωση του ισχίου χρειάζεται περισσότερη κινητικότητα.4.Η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης χρειάζεται περισσότερη σταθερότητα.5.Η θωρακική σπονδυλική στήλη χρειάζεται μεγαλύτερη κινητικότητα.6.Η ωμοπλάτη-θωρακική άρθρωση χρειάζεται περισσότερη σταθερότητα.7.Η γληνοβραχιόνιος άρθρωση χρειάζεται μεγαλύτερη κινητικότητα.Παρόλο που θα απαντούσα "εξαρτάται" σε αυτή την ταξινόμηση (ο κύριος λόγος είναι ότι πρέπει να μιλάμε για διαφορετικούς βαθμούς κίνησης σε κάθε άρθρωση υπό συγκεκριμένο πλαίσιο κίνησης) είναι αρκετά απλό και κατανοητό να παρέχει κατευθυντήριες γραμμές πρακτικής για τους γυμναστές και τους προπονητές. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα.Μια πτυχή για την οποία μιλάει ο Mike Boyle είναι η διαφορά μεταξύ ευελιξίας και κινητικότητας. Σύμφωνα με τον Mike, η ευελιξία είναι μια ιδιότητα των μυών, ενώ η κινητικότητα είναι μια ιδιότητα μιας άρθρωσης. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται απλώς για γλωσσικό ζήτημα. Η ευελιξία είναι μια συγκεκριμένη κινητική ιδιότητα που εξαρτάται από την εργασία και βασικά μπορεί να ταξινομηθεί σε ενεργητική, παθητική, στατική, δυναμική κ.λπ. Τέλος πάντων, υπάρχουν διάφοροι περιοριστικοί παράγοντες (ή αν θέλετε περιορισμοί) για την ειδική έκφραση της ευκαμψίας. Μερικές φορές, πρόκειται για μυϊκό ζήτημα, μερικές φορές για ζήτημα συνδέσμων/αρθρώσεων, μερικές φορές απλώς για ζητήματα κατωφλίου πόνου (συνήθως αυτό είναι που περιορίζει την παθητική στατική ευελιξία). Έτσι, σε αυτό το παράδειγμα ο Mike Boyle αναφέρεται σε διαφορετικούς περιορισμούς που περιορίζουν την ευλυγισία σε μια συγκεκριμένη άρθρωση και στα διάφορα επίπεδά του.Στην προθέρμανσή του, ο Mike Boyle προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις διαφορετικές ανάγκες των αρθρώσεων, σύμφωνα με την έννοια της προσέγγισης ανά άρθρωση, ακολουθώντας παράλληλα αυτή την έννοια στο σχεδιασμό της προπόνησης δύναμης:1.Foam roll για την αντιμετώπιση των "περιορισμών" στους μυοπεριτονιακούς ιστούς.2.Iσομετρικές διατάσεις, που χρησιμοποιούν την έννοια της τρισδιάστατης διάτασης για την περαιτέρω αντιμετώπιση κοινών "περιορισμών" στους μυοπεριτονιακούς ιστούς.3.Εργασία ενεργοποίησης, για να "ξυπνήσουν" δεδομένες μυϊκές ομάδες (συνήθως γλουτιαίοι, στροφείς ισχίων και σταθεροποιητές ωμοπλάτης) που βρίσκονται σε κατάσταση "παραίτησης".4.Δυναμική κινητικότητα για την περαιτέρω ενεργοποίηση και προθέρμανση του σώματος (και τη μείωση τυχόν αρνητικών επιπτώσεων των στατικών διατάσεων), την αποτύπωση κάποιων κατάλληλων κινητικών προτύπων και την προοδευτική μετάβαση στην κύρια προπόνηση.Η επιλογή των μέσων όρων (ασκήσεων) σε κάθε ομάδα εξαρτάται από την έννοια της προπόνησης ανά άρθρωση και τη διαφορά μεταξύ των ημερών γραμμικής και πλάγιας προπόνησης. Μερικές από τις σκέψεις μου σχετικά με αυτή την προσέγγιση είναι οι ακόλουθες:1.Θα πρέπει να γίνονται περισσότερες διατάσεις του άνω μέρους του σώματος, όπως οι παγίδες και οι θωρακικοί βραχίονες.2.Θα πρέπει να υπάρχει περισσότερη ενεργοποίηση/προθέρμανση του άνω μέρους του σώματος, όπως push-ups, διαφορετικά είδη βραχιόνων.3.Η προθέρμανση είναι κάπως γενική. Θα ήθελα να αναπτύξω περαιτέρω το τελευταίο σημείο. Ακόμα και αν υπάρχουν περισσότερες ομοιότητες στις ανάγκες των αθλητών ή καθολικότητα (μαθαίνουμε τη φυσιολογία των ανθρώπων, όχι των διαφορετικών αθλητών) όπως ορίζεται από άρθρωση προς άρθρωση, κάποιοι αθλητές χρειάζονται πιο εξατομικευμένη προσέγγιση. Αυτό είναι το συμπληρωματικό ζεύγος: καθολικότητα-ατομικότητα. Η άποψή μου εδώ είναι ότι παρόλο που η προθέρμανση πρέπει να είναι η "ίδια" (καθολική) για όλους τους αθλητές, πρέπει να παρέχεται κάποια ατομικότητα. Ορισμένοι αθλητές χρειάζονται περισσότερη προθέρμανση του άνω μέρους του σώματος, κάποιοι είναι πιο "εύρωστοι" και δεν χρειάζονται τόσο πολύ προθέρμανση, κάποιοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ζεστάνουν τις προβληματικές τους περιοχές. Η άποψή μου εδώ είναι ότι πρέπει να υπάρχει καθολικότητα, αλλά πρέπει επίσης να υπάρχει και ατομικότητα. Αν θέλουμε να διδάξουμε στους αθλητές πώς να ψαρεύουν, πρέπει να τους δώσουμε επιλογές για να επιλέξουν, αλλά να τους καθοδηγήσουμε στη σωστή επιλογή. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να γίνει αυτό λόγω των χρονικών περιορισμών και του σχεδιασμού των εγκαταστάσεων και της υλικοτεχνικής υποδομής (κλιμακωτά γκρουπ), αλλά αυτή είναι απλώς η γνώμη μου και την παραθέτω για περαιτέρω επεξεργασία. Ένα άλλο σημείο είναι ότι αυτή η προθέρμανση είναι προσανατολισμένη προς ένα συγκεκριμένο πλάσιο. Με δεδομένο οτι κάποιοι εργάζονται με αθλητές και αθλήτριες σε εξωτερικούς χώρους, πρέπει να αναφέρω ότι πρέπει να προσαρμόσουμε την προθέρμανση για αυτό το είδος πλαισίου, ειδικά αν κάνουμε προθέρμανση κάτω από δύσκολες συνθήκες (κρυο,βροχή). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κατανόηση εννοιών και αρχών αντί της απομνημόνευσης ρουτινών είναι πιο σημαντική: θα μας δώσει λύσεις σε διαφορετικά πλαίσια. Εν ολίγοις, η προσέγγιση μεταξύ των αρθρώσεων αξίζει να μελετηθεί, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτήν, η οποία είναι μια γενική ρουτίνα που κατασκευάστηκε με συγκεκριμένο πλαίσιο κατά νου.Ακριβώς για παράδειγμα, εδώ είναι η προθέρμανση που κάναμε για μια αθλήτρια πυγμαχίας (αρχάριοι) τον Απρίλιο του 2010 Δομή προθέρμανσης:Γενικό μέρος1. Κύκλοι αρθρώσεων και εύκολες σύντομες διατάσεις.2. Δυναμική προθέρμανση και μερικές ασκήσεις BW.Ειδικό μέρος3. Συγκεκριμένες ασκήσεις πυγμαχίας (κάποιες τεχνικές ασκήσεις άνω κορμού και ποδιών).4. Shadow Boxing.Περίπου 20 λεπτά συνολικά.Παρακαλώ σημειώστε ότι αυτό ΔΕΝ είναι ο τρόπος που κάνουμε ζέσταμα κάθε φορά ή το ζέσταμα ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ, και όχι το ζέσταμα που ΘΑ πρέπει ή ΠΡΕΠΕΙ να κάνετε. Και πάλι, αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα και είναι μια προπόνηση που τοποθετείτε εκ΄τος πλαισίου. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες θα το βρουν απλά περίεργο ή ίσως περιττό και μακροσκελές, ειδικά το κομμάτι των "κύκλων των αρθρώσεων", αλλά παρακαλώ σημειώστε ότι αυτό είναι ο τρόπος προθέρμανσης από το δημοτικό σχολείο. Είναι και αυτό μια μορφή ''τελετουργίας''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου