Οι ανατομικές και φυσιολογικές ιδιότητες ενός ψηλού παίκτη

Οι ανατομικές ιδιότητες ενός ψηλού παίκτη διακρίνονται πολύ εύκολα τις περισσότερες φορές. Υπάρχουν μερικά βασικά χαρακτηριστικά όπως είναι τα χοντρά οστά και οι αρκετά αδύναμοι σύνδεσμοι που πολλές φορές επιφέρουν σωματικές κακώσεις. Τα άκρα μπορεί να είναι πιο μακριά σε σχέση με το μέγεθος της σπονδυλικής στήλης η και το αντίθετο. Εκείνα τα στοιχεία που μένουν σταθερά είναι το μάκρος των δακτύλων της παλάμης και το μέγεθος της.

Οι μύες ενός ψηλού παίκτη μπορεί να έχουν αρκετά μεγάλο μήκος και να χάνουν σε δύναμη και ελαστικότητα.

Το πιο συχνό φαινόμενο είναι ότι δεν τοποθετούν το σώμα τους σε κανονική στάση και πιθανόν να έχουν μια αίσθηση κατωτερότητας λόγω του ύψους. Πολύ συχνά αυτό το αίσθημα το εξωτερικεύουν με τη κάμψη του κορμού και τη δημιουργία καμπούρας.

Σε ότι αφορά τις φυσιολογικές ιδιότητες ενός ψηλού παίκτη αυτές σχετίζονται άμεσα με τους αδένες εσωτερικής έκκρισης μέσω των οποίων εξαρτάται η ισορροπία του οργανισμού. Αυτή ακριβώς η ισορροπία είναι υπεύθυνη για τις αλλαγές στη μορφή, στη φυσική κατάσταση και στη ιδιοσυγκρασία του.

Οι φυσιολογικές ιδιότητες έχουν μεγάλη επίδραση στις σχέσεις με το περιβάλλον καθώς και στην ίδια του την προσωπικότητα. Επομένως έχουν ουσιαστικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση ενός ψηλού παίκτη. Στη  λειτουργία της υπόφυσης και των γεννητικών αδένων σε υψηλούς ρυθμούς έχει τη βάση της η υψηλή ανάπτυξη του.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι ψηλοί παίκτες έχουν πολλές δυσκολίες με το συντονισμό των κινήσεων τους και το ρυθμό γενικά στον αθλητισμό.

Αυτό αντικατοπτρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο εξέλιξης και λειτουργίας του αναπνευστικού και καρδιοκυκλοφοριακού τους συστήματος. Γι αυτό το λόγο κάθε κίνηση στη προπόνηση και ειδικά οι κινήσεις που παρουσιάζουν αδυναμία πρέπει να δουλεύονται με πολύ μεγάλη προσοχή από τους προπονητές. Επίσης πολύ μεγάλη προσοχή χρειάζεται στην προπονητική ένταση που θα δεχθεί ο ψηλός παίκτης. Δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη ένταση από τη μια διότι αυτό μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα με την υγεία του αλλά από την άλλη αυτό δε σημαίνει ότι η επιβάρυνση του θα πρέπει να πέσει στο ελάχιστο δυνατό.

Η γνώση της φυσιολογίας των παικτών δεν είναι διαδικαστικού χαρακτήρα. Αποτελεί υποχρέωση και απαραίτητο στοιχείο για κάθε προπονητή.

Αυτό το παρακλάδι της επιστήμης της Ιατρικής δεν είναι εκτός αρμοδιοτήτων του προπονητή. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι ο προπονητής είναι αυτός που εισάγει τα νέα παιδιά στο παιχνίδι του μπάσκετ και θα πρέπει να τα προσαρμόσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο.