Μέρες του .....'87

Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να πει πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ και ακόμα πιο δύσκολο να γράψει κάτι που δεν έχει γραφτεί μέσα σε χιλιάδες σελίδες από αφιερώματα και συνεντεύξεις. Εκείνες οι ‘’καυτές’’ ημέρες καλοκαιριού του 1987 κανείς δεν φανταζόταν ότι θα άλλαζαν εξ ολοκλήρου τη ροή ενός αθλήματος και θα επηρέαζαν για πάντα τις ζωές όλων αυτών που κινούνταν μέσα στον αθλητισμό. Η Εθνική ομάδα του μπάσκετ θα κατακτούσε τον ευρωπαϊκό Όλυμπο και θα έκανε ένα ολόκληρο Έθνος να ζει και να αναπνέει στους ρυθμούς της πορτοκαλί θεάς.

Όσοι έζησαν εκείνο τον ‘’μαγικό’’Ιούνη του 1987 μέσα στο γήπεδο,μπροστά από τις τηλεοράσεις, γύρω από το νεόκτιστο τότε Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ακούγοντας ραδιόφωνο αλλά προπάντων όσοι ‘’μύρισαν’’ εκείνο τον αέρα της προσμονής μιας διάκρισης, κρατούν για πάντα στις καρδιές τους φυλαγμένη εκείνη την αλησμόνητη στιγμή, την στιγμή που η φωνή του Φίλιππου Συρίγου ‘’σπάει’’και λέει «…είναι το τέλος..η Ελλάδα είναι Πρωταθλήτρια Ευρώπης..»

Ποιος δεν θυμάται τον θρυλικό Ολύμπιο, τη μασκότ των αγώνων; Ο πελαργός που πριν την έναρξη κάθε παιχνιδιού μας προειδοποιούσε ότι το παιχνίδι σε λίγο θα ξεκινήσει. Σε αυτόν οφείλεται το όνομα του συνδέσμου φιλάθλων της Εθνικής που ταξιδεύουν πάντα για να είναι στο πλευρό της.

Ήταν μια εποχή εντελώς διαφορετική από τη σημερινή και η σημασία εκείνης της κατάκτησης συγκίνησε όχι μόνο τις μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του κόσμου.Ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους μετά το τέλος του συγκλονιστικού εκείνου τελικού.Τότε δεν υπήρχαν και κανάλια στην τηλεόραση όπως σήμερα παρά μόνο η κρατική τηλεόραση.Δεν υπήρχε το internet ούτε τα site από τα οποία θα μπορούσε να ενημερωθεί ο απλός κόσμος.Το μόνο που υπήρχε ήταν οι εφημερίδες που γέμιζαν τις σελίδες με τις φωτογραφίες των ηρώων και η επική φωνή του θρύλου πια..του δικού μας Φίλιππου να περιγράφει τις μέρες δόξας.Χρόνια αργότερα ο Παναγιώτης Φασούλας θα πει <<..ήταν το μεγαλύτερο λαϊκό πανηγύρι από την απελευθέρωση και μετά..>>Σε εκείνο το πανηγύρι κανείς Έλληνας δεν ήταν απών..

Μέχρι τότε ο Ελληνικός αθλητισμός δεν είχε να επιδείξει σχεδόν κανένα αθλητικό κατόρθωμα.Η μάχη όλων αυτών των ετών με εξαίρεση την κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ το 1968 σε εκείνο τον ανεπανάληπτο τελικό,δεν απέφερε καρπούς και έτσι μοιραία η Ελλάδα βρισκόταν στην αφάνεια και βυθιζόταν ολοένα και πιο πολύ στην μετριότητα θαυμάζοντας ως επί το πλείστον ξένους αθλητές και ομάδες που έφερναν επιτυχίες με άλλες χώρες.Ήμασταν κατά μια έννοια οι ‘’φτωχοί συγγενείς’’.

Στη χώρα που γεννήθηκε ο αθλητισμός και το ολυμπιακό πνεύμα ήταν αδιανόητο να μην υπάρχει επιτυχία ανάλογη με των ξένων λαών.Έλειπε τόσο το χειροκρότημα από τον απλό κόσμο όσο και το κουράγιο για να ευδοκιμήσει μια τέτοια προσπάθεια.Εκείνη η προσπάθεια που θα έφερνε την Ελλάδα στο αθλητικό προσκήνιο και θα έκανε τους πάντες να την παραδεχθούν ως την μεγάλη νικήτρια που κατάφερε να απαλλαγεί από οτιδήποτε την κρατούσε τόσο χαμηλά σε αθλητικό επίπεδο ήταν το Ευρωμπάσκετ του 1987.

Στις αθλητικές ανασκοπήσεις ακόμα και μέχρι σήμερα γίνεται αναφορά για ομάδες που έγραψαν ιστορία.Ομάδες είτε σε εθνικό επίπεδο,είτε σε συλλογικό.Ομάδες που με το πέρασμα του χρόνου πέρασαν στην ‘’Βαλχάλα’’του αθλητισμού και που σήμερα μόνο ως ανάμνηση μας συντροφεύουν.Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τους παίκτες που αποτελούσαν το ‘’dna’’αυτών των ομάδων.Όμως εκείνη η Εθνική Ελλάδος ήταν μια ομάδα θρύλος.Ήταν μια τέτοια ομάδα όχι γιατί έβγαλε το μπάσκετ από την αφάνεια αλλά γιατί τηρουμένων των αναλογιών πέτυχε κάτι εξωπραγματικό για τα δεδομένα εκείνης της εποχής.Έκανε ένα όνειρο πραγματικότητα και μέσα από το μάτια δώδεκα νέων παιδιών ένας ολόκληρος λαός έγινε από τη μια μέρα στην άλλη τόσο περήφανος και τόσο χαρούμενος που ότι κι αν γράψει κανείς δεν θα καταφέρει να αποτυπώσει ποτέ εκείνο το συναίσθημα.

Δώδεκα μέρες ήταν…δώδεκα μέρες που η προσπάθεια εκείνων των παιδιών διαπερνούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα ολόκληρη τη χώρα από τη μια άκρη ως την άλλη.Μέσα σε δώδεκα μέρες όλα τα μεγαθήρια εκείνης της εποχής υπέκυπταν μέχρι το ημερολόγιο να γράψει 14 Ιουνίου και εκείνη η θρυλική ομάδα να σηκώσει το κύπελλο που δικαιωματικά της άνηκε.Το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα μέχρι τότε θα έπαιρνε σάρκα και οστά.Η ελληνική ψυχή θα έπαιρνε και αυτή με τη σειρά της την θέση της στην ‘’ελίτ’’του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.Οι σκηνές που ακολούθησαν σε ολόκληρη την επικράτεια είναι αδύνατο να περιγραφούν με λέξεις.Άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ελλάδας δακρυσμένοι από την αναπάντεχη χαρά  αγκάλιαζαν καταμεσής του δρόμου αγνώστους.Δεν ξέρω πόσες κλήσεις δέχθηκαν τα νοσοκομεία από τα περιστατικά έντασης.Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού αθλητισμού,ίσως γιατί για πρώτη φορά όλοι οι Έλληνες ήμασταν ενωμένοι σαν μια γροθιά και η καρδιά μας χτυπούσε περιμένοντας την ανάσταση.

Ίσως για τους περισσότερους εκείνο που κατάφερε η Εθνική ομάδα να ήταν έκπληξη.Για όσους όμως ήταν κοντά στο μπάσκετ και δούλευαν στα γήπεδα που ήταν ανοικτά και με τσιμέντο ήταν αναμενόμενο.Η δουλειά επάνω στο άθλημα που είχε γίνει και εξακολουθούσε να γίνεται από τους μύθους των ανοικτών γηπέδων θα έφερνε καρπούς.Ίσως ο παραγκωνισμός του αθλήματος πριν το 1987 να έκανε τελικά καλό και να βοήθησε το μπάσκετ να αναπτυχθεί χωρίς να υπάρχει το συμφέρον.

Αν σήμερα τα νέα παιδιά και ο κόσμος που παρακολουθεί το άθλημα πιστεύει και αδημονεί κάθε φορά που παίζει η Εθνική ομάδα η ελληνικός σύλλογος να έρθει μια επιτυχία αυτό οφείλεται σε εκείνη την τιτάνια προσπάθεια που έκαναν τα παιδιά του ’87.Σε εκείνη την προσπάθεια που τελικά ήταν ο σπόρος για όλα αυτά που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν.Ήταν ο λόγος που η Ελλάδα συνεχίζει να παράγει μεγάλους παίκτες και σπουδαίους αθλητές αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα βγάζει πια παιδιά με μεγάλη προσωπικότητα.

Σήμερα υπάρχουν αρκετοί που χωρίζουν το ελληνικό μπάσκετ σε δυο εποχές.Στην εποχή πριν το ΄87 και στην εποχή μετά από αυτό.Αυτό δεν υποτιμά σε καμία περίπτωση τους μεγάλους παίκτες που κόσμησαν τα γήπεδα πριν το χρυσό ‘87(άλλωστε σε αυτούς οφείλεται και η αθόρυβη δουλειά που έγινε για να φτάσουμε σε αυτή τη μεγάλη επιτυχία)αλλά εκείνη τη χρονιά το ελληνικό μπάσκετ εκτοξεύτηκε.Εκτοξεύτηκε γιατί αυτά τα παιδιά δεν στηρίχθηκαν μόνο στο ταλέντο τους.Αντίθετα δούλεψαν πολύ,είχαν επιμονή,υπομονή και πάνω από όλα έβαζαν την Ελλάδα πάνω από τον εαυτό τους.Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήταν μια παρέα έφερε τον θρίαμβο. Δεν πιστεύω ότι θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο,δεν πιστεύω ότι τα νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν αυτή την παρέα θα ζήσουν κάτι ανάλογο.Ήμασταν πολύ τυχεροί που το ζήσαμε.Ήταν η πρώτη νίκη και συνάμα η πιο γλυκιά..

Αξίζει να μνημονεύσει κανείς ότι πριν από εκείνη τη ‘’μαγική ‘’βραδιά η Ελλάδα είχε μόνο 6 μετάλλια σε εθνικό επίπεδο.Σήμερα έχει ξεπεράσει τα 30 χωρίς να υπολογίζονται φυσικά οι τεράστιες επιτυχίες που σημείωσε το ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο συλλόγων.

Όλοι συνέβαλλαν για να πραγματοποιηθεί αυτό το έπος.Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά προσέθεσαν κάτι ξεχωριστό σε αυτό το άλμπουμ.Όμως η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μερίδιο σε αυτή την πίτα αναλογεί στον Νίκο Γκάλη.Ίσως το μπάσκετ να ήταν πολύ διαφορετικό σήμερα αν δεν υπήρχε ο Γκάλης. Να ήταν ακόμα σε μέτριο επίπεδο.Να μην υπήρχε ποτέ αυτή η άνθιση η να καθυστερούσε ακόμα αυτή η εκτόξευση.Η αλήθεια επίσης είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έκανε όλη την Ελλάδα να παραληρεί  όχι μόνο με την Εθνική ομάδα αλλά και με τον Άρη.Όποιος κυκλοφορούσε στο δρόμο βράδυ Πέμπτης στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘80 τον κοιτούσαν σαν εξωγήινο.Αν κάποιοι της νέας γενιάς αναρωτιέστε γιατί η απάντηση είναι ότι εκείνες τις ώρες ο Άρης του Γκάλη έδινε αγώνα για το κύπελλο Πρωταθλητριών.Εκτός από το αδιαχώρητο στο γήπεδο,ο κακός χαμός γινόταν και έξω στις τηλεοράσεις που έδειχναν το παιχνίδι.

Ο Γκάλης δεν έπαιζε άμυνα,δεν έπαιρνε ριμπάουντ και ακόμα πιο σπάνια έκλεβε την μπάλα αλλά εκείνα τα καλάθια καθώς και ο τρόπος με τον οποίο τα σημείωνε τον έκανε τον κορυφαίο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα.Όχι δεν ήταν αυτός ο λόγος που ο Νίκος έγινε ο κορυφαίος.Ο λόγος ήταν πολύ πιο σημαντικός.Ήταν η πορτοκαλί μπάλα που κουβαλούσε κάθε πιτσιρικάς στο σχολείο,η τοποθέτηση της μπασκέτας σε κάθε προαύλιο,η ενασχόληση ενός ολόκληρου λαού με το μπάσκετ και αν θέλει κάποιος ο πολιτισμός που δίδαξε αυτός ο άνθρωπος μέχρι σήμερα σε όλους μας.Δεν είναι και λίγο βλέποντας αυτόν τον άνθρωπο ακόμα και τώρα να σε κάνει να  νιώθεις όπως τότε.

Η διοργάνωση

Το 25ο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης διοργανώθηκε στην Ελλάδα και συμμετείχαν 12 ομάδες.Έλαβε χώρα στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας,χωρητικότητας περίπου 17.000 θέσεων στο διάστημα 3-14 Ιουνίου 1987.

Ήταν η μεγαλύτερη διοργάνωση μέχρι τότε που θα γινόταν σε ελληνικό έδαφος και μάλιστα οι 46 αγώνες του τουρνουά θα διεξάγονταν σε ένα και μόνο γήπεδο κάτι το οποίο είχε να συμβεί πάρα πολλά χρόνια.

Το σύστημα διεξαγωγής

Εκτός από το γεγονός ότι όλα τα παιχνίδια θα παίζονταν μόνο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας υπήρχε και κάτι άλλο το οποίο θα ήταν εντελώς καινούργιο σε αυτή τη διοργάνωση.Δεν ήταν τίποτε άλλο από το σύστημα διεξαγωγής αυτού του τουρνουά.Οι 12 ομάδες της τελικής φάσης χωρίστηκαν σε δυο ομίλους των 6 ομάδων.Από τον κάθε όμιλο οι 4 πρώτες ομάδες θα προκρίνονταν στην επόμενη φάση,στα προημιτελικά.Ο πρώτος του κάθε ομίλου θα αντιμετώπιζε τον τέταρτο του άλλου ομίλου ενώ ο δεύτερος θα αντιμετώπιζε τον τρίτο αντίστοιχα.Οι νικητές αυτών των ζευγαριών θα έπαιρναν το εισιτήριο για τα ημιτελικά και τις θέσεις 1-4 ενώ αντίστοιχα οι χαμένοι θα πάλευαν για τις θέσεις 5-8.Οι δυο τελευταίοι των αρχικών ομίλων των 6 ομάδων θα έπαιζαν και αυτοί χιαστί μεταξύ τους για τις θέσεις 9-12.

Οι δώδεκα χώρες που είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτό το Ευρωμπάσκετ ήταν η Ελλάδα(διοργανώτρια),η Σοβιετική Ένωση,η Τσεχοσλοβακία,η Ιταλία,η Ισπανία,η Δυτική Γερμανία,η Γαλλία,η Γιουγκοσλαβία (όλες αυτές οι ομάδες τερμάτισαν στις θέσεις 1-7 στο προηγούμενο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στην Γερμανία),η Πολώνια,η Ρουμανία,το Ισραήλ και η Ολλανδία(οι τέσσερις αυτές ομάδες κέρδισαν την πρόκριση μέσω του challenge round που διεξήχθη στο Βέλγιο).

Η κλήρωση που πραγματοποιήθηκε στην συνέχεια ήταν στην πραγματικότητα όχι απλά δύσκολη αλλά χαρακτηρίστηκε ακατόρθωτο το γεγονός να περάσουμε στην επόμενη φάση.Η Εθνική ομάδα κληρώθηκε στον πρώτο όμιλο μαζί με την Σοβιετική Ένωση,την Γιουγκοσλαβία,την Ισπανία,την Γαλλία και την Ρουμανία.Αν σε αυτό τον όμιλο ήταν και η Ιταλία θα λέγαμε ότι όλη η δύναμη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ θα ήταν εναντίον μας στην προσπάθεια για πρόκριση στην 8άδα.Όμως η Ιταλία πήγε στον δεύτερο όμιλο μαζί με την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, την Ολλανδία, τη Δυτική Γερμανία και το Ισραήλ.Η κλήρωση ήταν ούτως η άλλως τρομακτικά δύσκολη.Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι ‘’πλάβι’’μπήκαν από το δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας λόγω του γεγονότος ότι τερμάτισαν 7η στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ τότε ίσως καταλάβει κανείς για το μέγεθος των ομάδων που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.

Η ομοσπονδία έκανε κάποιες προσπάθειες στην συνέχεια να αλλάξει η Εθνική όμιλο με ένα επιχείρημα το οποίο είχε βάσεις.Ο κίνδυνος της αποτυχίας του Ευρωμπάσκετ λόγω του πιθανού αποκλεισμού της Εθνικής και η οικονομική κατάρρευση της διοργάνωσης ήταν οφθαλμοφανής.Το αίτημα όμως έπεσε στο κενό και η αίτηση της ομοσπονδίας απορρίφθηκε.

Η δυναμικότητα των ομάδων

Το 25ο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήταν ένα από τα δυσκολότερα όλων των εποχών.Η ύπαρξη ομάδων όπως η Σοβιετική Ένωση(Τιχονένκο,Βάλτερς,Τσατσένκο,Γιοβάισα),η Γιουγκοσλαβία(Πέτροβιτς,Βράνκοβιτς,Ραντοβάνοβιτς,Κούκοτς),η Ισπανία(Επιφάνιο,Σιμπίλιο,Χιμένεθ,Βιγιακάμπα),η Ιταλία (Ρίβα,Μανίφικο,Μπρουναμόντι,Τζεντίλε),η Γαλλία (Ντακουρί,Ντιμπουισόν,Μπενιό,Ιφναγκέλ) αλλά και οι υπόλοιπες ομάδες που κάθε μια ξεχωριστά ήταν ικανές να κάνουν ζημιές, το έκαναν εξαιρετικά αμφίρροπο ως προς την τελική του έκβαση.

Η δεκαετία του 1980 έφερε μια καινούργια μόδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα που είχε τις ρίζες της στην αμερικανική ήπειρο.Οι ομάδες που προέρχονταν κυρίως από τη Δυτική Ευρώπη με άξονα την Ιταλία,την Ισπανία αλλά και την Γαλλία άρχισαν σιγά- σιγά να αναπτύσσονται και να διεκδικούν στα ίσα τους Ευρωπαϊκούς τίτλους.Αποκορύφωμα αυτών των προσπαθειών ήταν η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Ιταλία το 1983.Την επόμενη όμως χρονιά στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες οι Ισπανοί ήταν εκείνοι που πήραν το εισιτήριο για τον τελικό κόντρα στους Αμερικανούς,μιας και οι Ιταλοί είχαν αποκλειστεί ήδη από τους Γιουγκοσλάβους.

Πριν από την κλήρωση του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας αλλά και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης,παρά το γεγονός πως υπήρχαν συγκροτήματα που μπορούσαν να τις κοντράρουν, η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση ήταν οι ομάδες που όλοι πίστευαν εύκολα η δύσκολα ότι θα έφταναν μια ανάσα από την κατάκτηση του κυπέλλου.Οι δυο αυτές ομάδες βρίσκονταν στο στάδιο της ανανέωσης και είχαν ήδη προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές στα roster τους.Οι Σοβιετικοί είχαν ταξιδέψει στην Αθήνα χωρίς τον καλύτερο τους παίκτη,τον Λιθουανό Άρβιντας Σαμπόνις ο οποίος είχε αντικατασταθεί από τον αγαθό γίγαντα Βλαντιμίρ Τσατσένκο.Σε αυτό το τουρνουά ήταν οι πρώτες δοκιμές και για έναν άλλο μεγάλο παίκτη όπως αποδείχθηκε αργότερα τον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις.

Πολύ πριν ο Σαρούνας περάσει τον Ατλαντικό είχε ήδη τα χαρακτηριστικά ενός παίκτη NBA.Σκληροτράχηλος και με πολύ μεγάλες ικανότητες έλυσε πολλές φορές τα χέρια του Γκομέλσκι και σκόραρε κατά μέσο όρο περίπου 18 πόντους στο τουρνουά.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρισκόταν τότε και η Γιουγκοσλαβία του αείμνηστου Κρέσιμιρ Τσόσιτς.Οι πλάβι είχαν ανανεώσει σε μεγαλύτερο βαθμό το roster τους από τους Σοβιετικούς.Υπήρχε ένας βασικός κορμός από τα προηγούμενα χρόνια αλλά όπως μπορεί να καταλάβει κανείς θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κατορθώσει κάποιος να υποτάξει αυτή την ομάδα όταν μάλιστα αυτός ο κορμός είχε παίκτες τύπου Ράτζα,Κούκοτς και Τζόρτζεβιτς.

Η αντίστροφη μέτρηση

Καλοκαίρι του 1987..ένα από τα πιο θερμά καλοκαίρια που έζησε η Ελλάδα κυριολεκτικά και μεταφορικά.Η υψηλή θερμοκρασία και τα μεγάλα ποσοστά υγρασίας δημιουργούσαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα.Ο κόσμος δεν είχε ακόμα την παραμικρή ιδέα για το τι θα επακολουθούσε το δωδεκαήμερο 3-14 Ιουνίου.Ήταν διστακτικός,ίσως και λίγο σκεπτικός στην αρχή.Στην συνέχεια όμως έγινε όχι μόνο ο 13ος παίκτης αλλά ο χείμαρρος που θα κατέκλυζε από υπερηφάνεια ολόκληρη τη χώρα από άκρη σε άκρη.

Τα μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού μπάσκετ την περίμεναν σε λίγες μέρες στο Παλέ.Η Σοβιετική Ένωση,η Γιουγκοσλαβία,η Ισπανία,η Γαλλία αλλά η Ρουμανία ήταν στο δρόμο της.Όλοι ήξεραν ότι ήταν πολύ δύσκολο,ίσως  ακατόρθωτο.Στο στρατόπεδο της Εθνικής υπήρχε ο σεβασμός αλλά όχι ο φόβος.Εκείνο που ψιθύριζαν όλοι στην αρχή ήταν μια πρόταση <<..τουλάχιστον να περάσουμε στους 8..>>.Αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος της Εθνικής.

Ο Νίκος Φιλίππου θα δηλώσει λίγο πριν το πρώτο τζάμπολ <<Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που φοβόμαστε στους αγώνες..πιστεύω ότι η προετοιμασία μας ήταν πάρα πολύ καλή. Τώρα μπαίνουμε στους αγώνες με ενθουσιασμό..περιμένουμε ο κόσμος να μας βοηθήσει και πιστεύω ότι θα πάμε καλά>>.

Το ιστορικό ξενοδοχείο της Εθνικής

Το ξενοδοχείο John’s,το θρυλικό ξενοδοχείο της Εθνικής ομάδας και όχι μόνο.Το αγαπημένο ξενοδοχείο των ομάδων,των αθλητών ,της Γλυφάδας αλλά και γενικά των νοτίων προαστίων.Μπορεί σήμερα να μη λειτουργεί αλλά στις καρδίες των Ελλήνων και ειδικά των ανθρώπων που έζησαν εκεί μέσα αυτές τις μεγάλες στιγμές θα είναι πάντα ανοικτό.

Αν ρωτήσεις έναν οποιοδήποτε άνθρωπο των νοτίων προαστίων να σου πει για διάφορα μέρη της εκεί περιοχής θα αναφέρει το συγκεκριμένο ξενοδοχείο μέσα σε όλα.<<Αυτό το ξενοδοχείο έγινε διάσημο μέσα σε μια νύχτα..>> θα τους ακούσεις να λένε..

Θαρρώ πως στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν η πρώτη φορά που θα κατέλυε μια αθλητική ομάδα.Θα ήταν για δώδεκα μέρες το κατάλυμα του Γκάλη,του Γιαννάκη,του Φασούλα,τουΧριστοδούλου και των άλλων ηρώων εκείνης της χρυσής ομάδας.

Εκείνο το καλοκαίρι σε αυτή την πισίνα ο ‘’Νικ’’ έπαιζε το πιο αγαπημένο παιχνίδι του μετά το μπάσκετ.Το τάβλι ήταν η ψυχοθεραπεία του και όπως λέει και στο βιβλίο του ο προσωπικός του γυμναστής ήταν πολύ καλός.Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε κερδίσει ακόμα και τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου.

Κανείς δεν έχει μετρήσει το πόση ώρα έκαναν οι διεθνείς να φτάσουν από το Σ.Ε.Φ στο ξενοδοχείο τη νύχτα της 14ης Ιουνίου.Κανένας δρόμος από και προς το ξενοδοχείο δεν ήταν ανοικτός.Χιλιάδες κόσμου είχαν αποκλείσει ολόκληρη την παραλιακή.Δεν ξέρω αν η αστυνομία συγκρατούσε το πλήθος η πανηγύριζε κι αυτή το μεγάλο άθλο.Όταν τελικά η Εθνική έφτασε στο ξενοδοχείο και ο Φασούλας βγήκε με το τρόπαιο στο μπαλκόνι,χιλιάδες κόσμου παραληρούσε στη θέα των δικών του πια ηρώων.

Από τότε και μέχρι το 2012 που έκλεισε οριστικά η Εθνική ομάδα μπάσκετ κατέλυε πάντα εκεί.Μαζί με αυτήν κι άλλες ομάδες σιγά-σιγά άρχισαν να το θεωρούν γούρικο και όλο και περισσότερες ζητούσαν η διαμονή τους στην Αθήνα να είναι στο John’s.

Η οικονομική κρίση έκλεισε και αυτό το κομμάτι της ιστορίας.Δεν υπάρχει όμως κανείς που να περνά έξω από τις πόρτες του και να μην θυμάται εκείνο το λαϊκό πανηγύρι.

Τα ρεκόρ

Η αναμέτρηση της Σοβιετικής Ένωσης με την Γιουγκοσλαβία στην φάση των ομίλων του Ευρωμπάσκετ έμελλε να είναι και η τελευταία τους ως ενιαίες χώρες σε τελική φάση Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.Σε εκείνο το ιστορικό παιχνίδι οι Σοβιετικοί νίκησαν με 100-93.

Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP του 25ου Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος αναδείχθηκε ο Νίκος Γκάλης με 296 πόντους (37  μ.ο) αφήνοντας στην δεύτερη θέση τον ‘’υιό ‘’ του διαβόλου,τον αείμνηστο Μότσαρτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ,Ντράζεν Πέτροβιτς με 22 πόντους μέσο όρο.

Οι Γιουγκοσλάβοι στον προημιτελικό με την Πολωνία έκαναν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ παραγωγής πόντων στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ σημειώνοντας 128.

Ο Παναγιώτης Φασούλας ήταν ο πρώτος blocker της διοργάνωσης με 43 ενώ κορυφαίος assistman αναδείχθηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης με 17.

Την καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης αποτελούσαν  οι δικοί μας Γκάλης και Φασούλας,οι Σοβιετικοί Μαρτσουλιόνις και Βολκόφ και ο Ισπανός Χιμένεθ.

Τα αποτελέσματα

Η πρεμιέρα

Τετάρτη 3 Ιουνίου 1987

Το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοίγει τις πύλες του με ένα μεγάλο ντέρμπι.Η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπιζε την Γιουγκοσλαβία.Οι πλάβι σημειώνουν 41 πόντους στο πρώτο ημίχρονο χωρίς ο Ντράζεν να αγωνιστεί.Η εμμονή του Τσόσιτς να χρησιμοποιήσει από την αρχή τα νέα παιδιά ήταν καταδικαστική για την πρεμιέρα των Γιουγκοσλάβων.Ο Ντράζεν αγωνίστηκε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο σημειώνοντας 24 πόντους αλλά δεν μπόρεσε να γυρίσει το παιχνίδι.Την επόμενη μέρα ο γιουγκοσλαβικός τύπος κριτικάρει άσχημα το προπονητικό team εκφράζοντας την πεποίθηση πως αλχημείες τέτοιου τύπου δεν αρμόζουν σε αυτή την ομάδα.

Λίγες ώρες νωρίτερα και πριν το μεγάλο αυτό ντέρμπι η Εθνική ομάδα έκανε την δική της πρεμιέρα,στο δικό της γήπεδο.Το τζάμπολ με τη Ρουμανία θα ήταν η αρχή των πάντων.

Ο Παναγιώτης Φασούλας θα κέρδιζε το πρώτο τζάμπολ της αναμέτρησης απέναντι στην ομάδα του Νόβατς και του κορυφαίου Ρουμάνου τότε παίκτη Τσέρνατ.Το παιχνίδι μπορεί για πολλούς να ήταν εύκολο όμως το άγχος της πρεμιέρας θα ήταν ένας αστάθμητος παράγοντας.Η Εθνική ομάδα ήταν λίγο διστακτική αλλά ο Φασούλας με τον Γκάλη έβρισκαν τον στόχο. Οι Ρουμάνοι ήταν κάπως φοβισμένοι αλλά με το αρχικό τρακ των Ελλήνων παικτών αρχίζουν να ξεθαρρεύουν. Ο Κώστας Πολίτης είναι ανήσυχος στον πάγκο διότι το ξεκίνημα του παιχνιδιού δεν ήταν αυτό που φανταζόταν. Οι στοχευμένες επιθέσεις όμως που μάλιστα πολλές φορές έβρισκαν τους Ρουμάνους πίσω από το κέντρο έδιναν λύσεις. Στα μισά περίπου του ημιχρόνου η Εθνική δημιουργεί μια διαφορά ασφαλείας, αποβάλλει το αρχικό άγχος και γρήγορα περιορίζει τους Ρουμάνους σε ρόλο κομπάρσου. Ο Νίκος Γκάλης και η ‘’αράχνη’’του Ελληνικού μπάσκετ διώχνουν τα σύννεφα  και το ημίχρονο τελειώνει με 60-49.Ο Παναγιώτης Φασούλας πετυχαίνει 20 πόντους και μαζεύει 15 ριμπάουντ.Η Εθνική ομάδα είχε μπει δυνατά στο παιχνίδι συντηρώντας μια μικρή διαφορά την οποία απογείωσε στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο λαός λέει ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.Με τον Νίκο Γκάλη να οπλίζει το 44αρι του η Εθνική δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη αρχή.Η Ελλάδα σκορπίζει την Ρουμανία με 109-77 και μπαίνει με το δεξί στην διοργάνωση.

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 44, Σταυρόπουλος, Γιαννάκης 8(1), Λινάρδος 4, Καμπούρης 6, Καρατζάς 2, Ρωμανίδης 3, Φιλίππου 12, Φασούλας 20, Ιωάννου 2, Χριστοδούλου 6(1), Ανδρίτσος 2. 

Ρουμανία: Ερμουράκε 10, Αρντελεάν 5, Ιονέσκου 8, Τσέρνατ 9, Μπραντιστεάνου 14(2), Νικολέσκου, Νετολίσκι 5(1), Πόπα 2, Ντάβιντ 2, Βινιρεάνου 12.

Το πρώτο άλμα

Πέμπτη 4 Ιουνίου 1987

Τα επινίκια μετά το ματς με την Ρουμανία είχαν κοπάσει για την Εθνική ομάδα.Μπροστά της αυτή τη φορά στα πλαίσια της 2ης αγωνιστικής είχε την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία.

Ο Πέτροβιτς ήταν ξεκούραστος καθότι στο παιχνίδι με τους Σοβιετικούς αγωνίστηκε μόνο για ένα ημίχρονο.Σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι που ο κόσμος δεν έδωσε το βροντερό παρών στο ματς με την Γιουγκοσλαβία επικρατούσε το αδιαχώρητο.Η μουρμούρα που επικρατούσε από διάφορους ότι θα χάναμε εύκολα από τους πλάβι,πείσμωσε τον κόσμο και έδωσε ώθηση στους παίκτες να πιστέψουν στο ακατόρθωτο.

Το παιχνίδι ξεκινάει πολύ δυνατά και η Εθνική προσπαθεί να αιφνιδιάσει τους Γιουγκοσλάβους. Ο αγώνας φαίνεται από την αρχή ότι θα είναι τρομερά δύσκολος.

Ο Νίκος Γκάλης ξαναφοράει τη στολή του ‘’γκάνγκστερ’’και οπλίζει για μια ακόμα φορά το 44αρι του.Σημειώνει 17/26 δίποντα και 10/11 βολές.Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι συγκλονιστικός καθώς καταφέρνει να πάρει την ‘’ταυτότητα’’του Πέτροβιτς.

Οι πλάβι ακόμα και χωρίς τον Πέτροβιτς ήταν σταθερά μπροστά.Οι προσπάθειες του Πάσπαλιε και του Γρμπόβιτς τους κρατούσαν όρθιους.Όμως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ.

Στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου αρχίζει η ‘’εαρινή ‘’ αντεπίθεση της Εθνικής.Η ομάδα έχει ήδη στερηθεί την παρουσία του Νίκου Φιλίππου ο οποίος έχει υποστεί διάστρεμμα βαριάς μορφής και θα χάσει όλο το υπόλοιπο Ευρωμπάσκετ.Ο Πολίτης ανήσυχος κοιτάζει δεξιά και αριστερά.Ναι,είχε έρθει η ώρα του ‘’τίμιου’’γίγαντα,του Αργύρη Καμπούρη που κλήθηκε να σηκώσει το βαρύ φορτίο της ρακέτας μετά τον τραυματισμό του Νίκου.

Στα τελευταία πέντε λεπτά γίνεται τιτανομαχία.Ο Γκάλης οργιάζει..περνάει τη μπάλα από το μάτι της βελόνας και κάνει τον Τσόσιτς να παραμιλάει ανήμπορος να τον σταματήσει.Σμπαραλιάζει στην κυριολεξία κάθε αμυντικό σύστημα και μαζί με τον Γιαννάκη που κάνει double double με 11 πόντους και 12 ριμπάουντ σημειώνει την πρώτη νίκη επί των πλάβι μετά από 34 ολόκληρα χρόνια.Η Ελλάδα παίρνει την μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της με 84-78,κάνει τον πρώτο άθλο της και το ημερολόγιο έλεγε 4/6/1987.Η αυτοπεποίθηση των διεθνών είχε φτάσει στα ουράνια.Υπέταξαν ένα από τα φαβορί και πλέον με αυτή τη νίκη ως παρακαταθήκη θα πάλευαν ακόμα πιο λυσσασμένα.Μια ακόμα νίκη και το όνειρο θα έπαιρνε σάρκα και οστά.Αρκούσε μια ακόμα εναντίον των δαιμόνιων Ισπανών.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο Κώστας Πολίτης θα δηλώσει «Η Ελλάδα είναι ικανή να κερδίζει όλα τα παιχνίδια. Μέχρι τώρα κερδίσαμε δύο μάχες και τίποτε περισσότερο. Δεν παρασυρθήκαμε από τον ρυθμό των Γιουγκοσλάβων. Είμασταν καλά προετοιμασμένοι και ξέραμε πώς θα τους αντιμετωπίσουμε».Στην αντίπερα όχθη ο Τσόσιτς φανερά απογοητευμένος θα πει «Έπρεπε να εξουδετερώσουμε τον Γκάλη και να σκοράρουν οι δικοί μας σουτέρ. Δεν έγινε τίποτε από τα δύο. Ειδικά με τον Γκάλη. Ό,τι κι αν δοκιμάσαμε, δεν μπορέσαμε να τον σταματήσουμε». Ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι που παρακολούθησε το παιχνίδι από τις κερκίδες θα δηλώσει <<Ο Γκάλης είναι ο αθλητής του 21ου αιώνα..>>.

Η Γιουγκοσλαβία θα γνώρισε τη δεύτερη ήττα σε ισάριθμα παιχνίδια.Οι αδερφοί Πέτροβιτς καθώς και ο Ράντοβιτς δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον αέρινο ‘’Νικ’’και πλέον τα πράγματα ζόριζαν πολύ για αυτούς.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα τίποτα δεν θα έμενε ίδιο.Τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν και ο κόσμος κατέκλυζε γήπεδο και δρόμους κάθε φορά που η Εθνική αγωνιζόταν.Έγινε ο έκτος παίκτης και ο καθοριστικός παράγοντας που θα έγερνε την πλάστιγγα.

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 44, Γιαννάκης 11(1), Φασούλας 8, Καμπούρης 5, Φιλίππου 4, Ανδρίτσος 2, Σταυρόπουλος 1, Ρωμανίδης, Χριστοδούλου 9(2). 

Γιουγκοσλαβία: Ντ.Πέτροβιτς 18(2), Αλ.Πέτροβιτς 5(1), Πάσπαλι 24(2), Κούκοτς 2, Γκρμπόβιτς 11(3), Ράντοβιτς 2, Ραντοβάνοβιτς 10, Βράνκοβιτς 2, Τσβετίτσιανιν 4, Τζόρτζεβιτς.

Ο κακός δαίμονας

Παρασκευή 5 Ιουνίου 1987


Την τρίτη αγωνιστική η Εθνική ομάδα αντιμετώπιζε τον κακό της δαίμονα,την Ισπανία.Η ομάδα του Αντόνιο Μιγκέλ Ντίαζ με μια σειρά τεράστιων ονομάτων στο roster μόνο εύκολος αντίπαλος δεν θα ήταν.Ο Παναγιώτης Φασούλας κάνει double double (20 πόντους και 10 ριμπάουντ),ο Νίκος Γκάλης σημειώνει 35 πόντους αλλά η Ελλάδα χάνει το παιχνίδι προτού κανείς το καταλάβει.To παιχνίδι ξεκίνησε άσχημα για την Εθνική από την αρχή. Ήταν φανερό ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και παρά το γεγονός ότι ο κόσμος προσπαθούσε να βοηθήσει όσο μπορούσε και είχε κατακλείσει από νωρίς το φαληρικό στάδιο η Ελλάδα δεν τα κατάφερε. Ολόκληρη η ισπανική άμυνα ήταν προσαρμοσμένη επάνω στο Γκάλη. Ο Ντίαζ είχε βρει τον τρόπο να τον σταματήσει εκείνο το βράδυ. Η ταχύτητα των Ισπανών και η εκπληκτική κατάσταση που βρέθηκαν εκείνη τη μέρα ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστούν. Το τελικό 89-106 έδειχνε ένα τεράστιο κενό στη ρακέτα.Ένα κενό το οποίο άφησε ο Νίκος Φιλίππου και το οποίο ήταν αδύνατο να καλυφθεί σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.Η Εθνική ομάδα στο επόμενο διάστημα θα έπρεπε να αλλάξει όχι μόνο το στυλ της αλλά και ολόκληρο τον τρόπο ανάπτυξης.

Ίσως αυτή η ήττα να έκανε και καλό.Να κράτησε την Εθνική σε φυσιολογικά επίπεδα αυτοπεποίθησης και να τους έδειξε ότι θα χρειαζόταν πολλές θυσίες ακόμα για να πετύχουν τον στόχο τους.

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 35(1), Γιαννάκης 17(3), Καμπούρης 1, Ρωμανίδης 8(2), Φασούλας 20, Χριστοδούλου 8, Ανδρίτσος, Σταυρόπουλος, Λινάρδος. 

Ισπανία: Βιγιακάμπα 12, Σαν Επιφάνιο 27, Σιμπίλιο 9(2), Χιμένεθ 24, Ρομάι 19, Μοντέρο 15(1), Σολοθάμπαλ.

Σοβιετική Ένωση πράξη πρώτη

Σάββατο 6 Ιουνίου 1987

Η ήττα από την Ισπανία έκανε τους διεθνείς να ξανασκεφτούν καλά κάποια πράγματα και τους κατέβασε από το ροζ συννεφάκι στο οποίο βρίσκονταν.Η Ελλάδα δεν είχε κερδίσει ποτέ την Σοβιετική Ένωση,μετρούσε 3 ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια.

Ο στόχος της 8αδας μπορεί να ήταν εφικτός όμως το εμπόδιο της Σοβιετικής Ένωσης φάνταζε ανυπέρβλητο.Μια πιθανή ήττα θα μας έβαζε με την πλάτη στον τοίχο και εκείνο που έπρεπε να κάνουν οι διεθνείς ήταν μια υπέρβαση όμοια με αυτή της 2ης αγωνιστικής κόντρα στην Γιουγκοσλαβία.

Ο κόσμος είχε γεμίσει από νωρίς το φαληρικό στάδιο.Πάθος,αδημονία,αγωνία εντός και εκτός παρκέ.Η Εθνική ξεκινάει πάρα πολύ καλά το παιχνίδι και φτάνει μάλιστα να προηγηθεί με 11 πόντους διαφορά (26-15),ενώ το ημίχρονο την βρίσκει μπροστά με 37-30.Οι παίκτες του Κώστα Πολίτη είχαν εξαιρετική απόδοση χωρίς να αφήνουν κανένα περιθώριο αντίδρασης στους Σοβιετικούς.Όλα έδειχναν ότι η Εθνική ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει την μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της.

Οι διαιτητές όμως της αναμέτρησης(Κοτλέμπα,Ρίτσαρσον) είχαν εντελώς διαφορετική άποψη.Στο δεύτερο ημίχρονο εκτέλεσαν με συνοπτικές την Εθνική ομάδα σφυρίζοντας τελείως εχθρικά,προστατεύοντας παράλληλα το αήττητο των Σοβιετικών στην πρώτη φάση της διοργάνωσης.

Ο Νίκος Γκάλης παλεύει με τα θηρία αφού έχουν φροντίσει προηγουμένως οι δυο διαιτητές να αποβάλλουν τον Φάνη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη με ανύπαρκτο πέμπτο φάουλ.Παρά το γεγονός ότι η Εθνική είναι αποδυναμωμένη χάνει στις λεπτομέρειες με 69-66 ενώ στις τελευταίες στιγμές του παιχνιδιού ο Μέμος Ιωάννου και ο Νίκος Σταυρόπουλος αστοχούν σε δυο τρίποντα χάνοντας έτσι την ευκαιρία να πάνε το παιχνίδι στην παράταση.Η συγκινητική προσπάθεια του Παναγιώτη Φασούλα που κάνει double double (13 πόντοι,13 ριμπάουντ)δεν θα μπορέσει να ανατρέψει την κατάσταση.Ο ίδιος μετά το παιχνίδι θα δηλώσει <<Με την Γιουγκοσλαβία παίξαμε τόσο καλά και κερδίσαμε αν και δεν έχουν τόσο μεγάλη διαφορά με την Σοβιετική Ένωση είπαμε ότι μπορούσαμε να χτυπήσουμε και αυτό το παιχνίδι. Μπορούμε να χτυπήσουμε ορισμένες μεγάλες ομάδες έστω κι αν δεν είμαστε ο φονέας των μεγάλων. Αυτή τη νίκη όμως κυριολεκτικά μας την κλέψανε μέσα από τα χέρια μας>>.Αυτό ίσως να ήταν το πιο άδικο αποτέλεσμα ολόκληρου του Ευρωμπάσκετ.Μια εβδομάδα αργότερα θα γίνει πραγματικότητα η παροιμία <<γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος>>.

Ο Κώστας Πολίτης μετά το παιχνίδι θα δηλώσει «και άλλες φορές έχουμε υποφέρει από αλλοπρόσαλλες διαιτησίες, αλλά τώρα πρόκειται για καθαρή αλλοίωση αποτελέσματος. Κάθε επαφή του Χριστοδούλου και του Γιαννάκη σφύριζαν φάουλ....»Στην αντίπερα όχθη ο Γκομέλσκι είπε «Δεν σας αδίκησε η διαιτησία. Το αντίθετο. Θεωρώ ότι οι διαιτητές βοήθησαν περισσότερο την Ελλάδα, παρά τη Σοβιετική Ένωση… Όταν χάνει μια ομάδα, όλο το βάρος πέφτει πάνω στον διαιτητή. Καταλαβαίνω την πικρία των Ελλήνων αλλά σε τέτοια ένταση προσπαθούν να δουν τα λάθη των άλλων και όχι τα δικά τους».

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 31(1), Γιαννάκης 9(1), Καμπούρης 7, Φασούλας 13, Ιωάννου 2, Χριστοδούλου 4, Ρωμανίδης, Σταυρόπουλος, Ανδρίτσος. 

Σοβιετική Ένωση: Βολκόφ 2, Έντεν, Γιοβάισα 9(1), Βάλτερς 4, Παγκράσκιν 5, Χομίτσιους 5(1), Μπαμπένκο 11, Τιχονένκο 9(1), Μαρτσουλιόνις 22(3), Τσατσένκο 2.

Η αρχή του ονείρου-Η είσοδος στους’’8’’

Κυριακή 7 Ιουνίου 1987

Το παιχνίδι με τη Γαλλία αποτελούσε ορόσημο για την πορεία της Εθνικής ομάδας.Η είσοδος στους ‘’8’’είχε ως απαραίτητο συστατικό δυο λέξεις.Μόνο νίκη..Το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ήταν κατάμεστο.Κυριολεκτικά δεν έπεφτε καρφίτσα.Ο κόσμος τόσο μέσα στο φαληρικό στάδιο όσο και έξω από αυτό βροντοφώναζε ‘’Ελλάς..Ελλάς’’.

Ο Στεφάν Οστρόφσκι στις δηλώσεις πριν από το παιχνίδι φάνηκε πολύ υπερόπτης.Λίγες ώρες μάλιστα πριν την έναρξη του παιχνιδιού δήλωσε «Εντάξει θα προκριθούμε. Θα κερδίσουμε την Ελλάδα και θα περάσουμε. Απλά πρέπει να περιορίσουμε τον Γκάλη...»

Η είσοδος στην 8αδα δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.Αν αναλογιστεί κανείς ότι η τελευταία φορά που η Ελλάδα έφτασε κοντά σε αυτό το στόχο ήταν το 1965 στην Μόσχα και προσθέσει σε αυτό και το γεγονός ότι στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ ήταν απούσα μπορεί να αναλογιστεί το πόσο σημαντική και συνάμα ονειρική θα ήταν η πραγματοποίηση αυτού του στόχου.

Ο Νίκος Γκάλης πραγματοποιεί μια ακόμα μεγάλη εμφάνιση σημειώνοντας 34 πόντους και μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη που κάνει double double (10 πόντους,10 ριμπάουντ) οδηγούν την ομάδα εκ του ασφαλούς στη νίκη και παίρνουν την μεγαλειώδη πρόκριση στη χρυσή 8αδα του Ευρωμπάσκετ.Σημαντική ήταν και η εμφάνιση του Αργύρη Καμπούρη για τον οποίο μετά το τέλος του αγώνα ο ομοσπονδιακός τεχνικός δήλωσε «Η απόδοση του Καμπούρη ήταν σπουδαία, αφού μπόρεσε να καλύψει το Φασούλα, ο οποίος ήταν πολύ κουρασμένος. Τώρα έχουμε μπροστά μας την Ιταλία και μια μεγάλη πρόκληση...»

Η Εθνική ομάδα τα είχε καταφέρει.Παρά το γεγονός ότι έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο απέναντι στους τρικολόρ μπήκε αποφασισμένη μέσα στο γήπεδο να πάρει την νίκη και ταυτόχρονα απέδειξε πως δύσκολα μπορεί κανείς να υποτάξει την Ελληνική ψυχή όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται και από την ιαχή 16.000 ανθρώπων.Αυτό οδήγησε τον τεχνικό της Γαλλίας Ζαν Γκάλ να δηλώσει μετά το τέλος του παιχνιδιού <<Πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, αλλά τα πρώτα 10 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου ήταν καταδικαστικά για εμάς. Σε αυτό έβαλαν το χέρι τους οι 15.000 φίλαθλοι που βρέθηκαν στις εξέδρες,o κόσμος της Ελλάδας ανασταίνει ακόμα και νεκρούς..>>.Ο Ρισάρ Ντακουρί μετά το τέλος του παιχνιδιού θα πει «Θέλεις τρεις παίκτες για να τον σταματήσεις. Και πάλι δεν είσαι σίγουρος. Είναι άλλο πράγμα αυτός ο παίκτης!! Μπορεί με τον Βεστρίς να περιορίσαμε τον Φασούλα, αλλά τον Γκάλη δεν μπορείς να τον περιορίσεις με τίποτα!»

Εκείνο το βράδυ της 7ης Ιουνίου ήταν και η απαρχή των πανηγυρισμών στην Ομόνοια.Πολύς κόσμος μετά την ιστορική νίκη επί της Γαλλίας ξεχύθηκε στους δρόμους με την ιαχή ‘’Ελλάς μπορείς μπορείς να προκριθείς..’’

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 34(2), Γιαννάκης 10(2), Καμπούρης 10, Ρωμανίδης 7(1), Ανδρίτσος 4, Φασούλας 5, Χριστοδούλου 12, Ιωάννου. 

Γαλλία: Ιφναγκέλ 9(1), Ντεμορί 12(2), Ντακουρί 15(1), Ντιμπουισόν 11(3), Οστρόφσκι 10, Μπρεσάντ 2, Ντεγκανίς 2, Μπενιό 4, Βεστρίς 4, Τσαμ.

Ο προημιτελικός με την Ιταλία

Τετάρτη 10 Ιουνίου 1987 

Η Εθνική ομάδα είχε πετύχει μια πολύ μεγάλη επιτυχία.Είχε καταφέρει να πετύχει το στόχο της και παράλληλα κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της να μπει στις ‘’8’’ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.


Τα ζευγάρια της προημιτελικής φάσεις είχαν δημιουργηθεί και ήταν:Σοβιετική Ένωση-Τσεχοσλοβακία,Γιουγκοσλαβία-Πολωνία,Ισπανία-Δυτική Γερμανία και η Εθνική μας κόντρα στην Ιταλία των Ρίβα,Μανίφικο,Μπρουναμόντι και Τζεντίλε.

Η Εθνική ομάδα θα είχε ούτως η άλλως δύσκολο έργο απέναντι στους ατζούρι.Δεν είχε κατορθώσει αφενός να πάρει καλύτερη θέση από την 8η ποτέ, πέραν του πολύ μακρινού 1949 οπότε και είχε κατακτήσει την τρίτη θέση και αφετέρου μετρούσε 17 ήττες σε 17 παιχνίδια από τους Ιταλούς.Η διαφορά εξάλλου της εμπειρίας και της δυναμικότητας ήταν οφθαλμοφανής.Η ομάδα του Βαλέριο Μπιανκίνι ερχόταν στον προημιτελικό μετρώντας 5 σερί νίκες από τον άλλο όμιλο. 

Εκείνο το ιστορικό βράδυ κανείς δεν πίστευε πως η μικρή Ελλάδα θα κατατρόπωνε την ασημένια Ολυμπιονίκη του 1980,την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1983 και την χάλκινη πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1985.Το τελικό 90-78 δεν αποτυπώνει σε καμία περίπτωση την διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δυο ομάδων εκείνο το βράδυ. Ο Νίκος Γκάλης ντύνεται μαφιόζος και εκτελεί με 38 πόντους ενώ ο Παναγιώτης Γιαννάκης πραγματοποιεί μια ακόμα μεγαλειώδη εμφάνιση και σκοράρει 22 πόντους. Ο Καμπούρης είναι συγκλονιστικός και πραγματοποιεί την καλύτερη εμφάνιση του με την Εθνική ομάδα κάνοντας double double (14 πόντους και 11 ριμπάουντ). Η Εθνική είχε διαλύσει στην κυριολεξία την Ιταλική μηχανή και κανείς δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Το τρένο είχε πάρει πια μπροστά..οι μηχανές σφύριζαν και κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο ‘’φιλόσοφος’’ της Ιταλίας θα δηλώσει << Ο Γκάλης ξέραμε ότι θα μας βάλει 40 πόντους. Το θέμα ήταν να περιορίσουμε τους υπόλοιπους, αλλά δεν τα καταφέραμε. Η Ελλάδα είναι πολύ καλή ομάδα και έχει πληρότητα σε όλες τις θέσεις. Της αξίζουν συγχαρητήρια γιατί μας κέρδισε δίκαια. Ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσουμε αυτή την ομάδα και μάλιστα σε μια τέτοια έδρα...».Ο Κώστας Πολίτης από την άλλη πλευρά θα δηλώσει << Νικήσαμε πρώτη φορά την Ιταλία και πράγματι πρόκειται για μια ιστορική στιγμή. Αποδείξαμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης...».Ο Νίκος Γκάλης θα πει << Για μένα φάνηκε από την αρχή, από το ζέσταμα. Μόνο που τους κοίταζες στα μάτια, φάνηκε ότι δεν ήταν έτοιμοι να παίξουν. Ήξερα την ψυχολογία της ομάδας, ήμασταν σε πολύ καλή κατάσταση και πήραμε τη νίκη>>. Όταν ρωτήθηκε αν είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του έδωσε εκείνη την ιστορική απάντηση << Είναι, μέχρι το επόμενο παιχνίδι...>>.Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της Ιταλίας θα γράψουν με μεγάλα γράμματα ‘’μας διέλυσε ένας πρώην χτίστης’’ εννοώντας τον Αργύρη Καμπούρη.Οι Ιταλοί δημοσιογράφοι παρακολουθούν αποσβολωμένοι τις εκδηλώσεις λατρείας που διαδραματίζονταν μπροστά τους. «Εάν κάνουν έτσι με τη πρόκριση στα ημιτελικά, αν πάρουν το χρυσό θα γκρεμίσουν τον Παρθενώνα».

Μετά το παιχνίδι ο Καμπούρης με τον Λινάρδο βγαίνοντας να διασκεδάσουν πέρασαν κάποιο φανάρι με κόκκινο. Αμέσως η τροχαία τους σταμάτησε χωρίς να ξέρουν ποιοι είναι. Πριν προλάβουν να μιλήσουν οι αστυνομικοί ο Καμπούρης λέει την μεγάλη ατάκα <<ήταν βαθύ πορτοκαλί..>>.Οι αστυνομικοί όχι μόνο δεν τους έγραψαν αλλά τους ζήτησαν και αυτόγραφο.

Η Ελλάδα ζούσε μεγάλες στιγμές. Για πρώτη φορά θα είχε την δυνατότητα να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Ήταν πραγματικά αδιανόητο αυτό που συνέβαινε. Όμως στα ημιτελικά θα περίμενε η Γιουγκοσλαβία… ο δρόμος για το μετάλλιο περνούσε από τους πλάβι.

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 38(1), Γιαννάκης 22(4), Καμπούρης 14, Φασούλας 9, Ιωάννου 4, Χριστοδούλου 3(1). 

Ιταλία: Μοντέκι 5(1), Τζεντίλε 5(1), Μανίφικο 14, Τονούτ 12, Κόστα 4, Βιλάλτς 5(1), Ρίβα 23(3), Μοραντότι 2, Καρέρα 8, Μπρουμαμόντι. 

Ο ιστορικός ημιτελικός

Παρασκευή 12 Ιουνίου 1987

Η Ελλάδα όσο απίστευτο κι αν ήταν, βρισκόταν στον μεγάλο ημιτελικό. Σε εκείνο τον ιστορικό αγώνα θα αντιμετώπιζε για δεύτερη φορά την Γιουγκοσλαβία η οποία στον προημιτελικό είχε διαλύσει την Πολωνία με 128-81 κάνοντας το δεύτερο μεγαλύτερο ρεκόρ παραγωγικότητας στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ και ζητούσε εκδίκηση για την ήττα στον αγώνα του ομίλου.

Αν εκείνες τις ημέρες ρωτούσες κάποιον την άποψη του για τον αγώνα θα σου έλεγε ότι θα ήταν δύσκολο να ξανακερδίσουμε την Γιουγκοσλαβία στην ίδια διοργάνωση και μάλιστα σε έναν ημιτελικό. Την ίδια άποψη είχαν και πολλές εφημερίδες της Ευρώπης. Ήταν ξεκάθαρο και πολύ λογικό η Γιουγκοσλαβία να είναι το μεγάλο φαβορί.

Η Εθνική όμως κωφεύει σε όλα αυτά που λέγονται και γράφονται. Είναι έτοιμη αγωνιστικά και ψυχολογικά να γράψει την μεγαλύτερη και πιο ένδοξη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού και συνάμα να διεκδικήσει ένα μετάλλιο.

Η θερμοκρασία εκείνη την μέρα χτυπάει από το πρωί κόκκινο. Ντάλα καλοκαίρι με 36 βαθμούς υπό σκιάν. Από τα ξημερώματα χιλιάδες κόσμος σχηματίζει ουρές για να προμηθευτεί το μαγικό χαρτάκι. Οι λιποθυμίες στις ουρές ήταν αμέτρητες και η αστυνομία σε ρόλο πυροσβεστών κατάβρεχε τους πολίτες με λάστιχα και κουβάδες για να γλιτώσουν από την ηλίαση.

Το φαληρικό στάδιο εκείνη την Παρασκευή ήταν κατάμεστο. Χιλιάδες Έλληνες ενωμένοι κάτω από την ιαχή ’’Ελλάς μπορείς, μπορείς να προκριθείς ’’δημιουργούν πανηγυρική ατμόσφαιρα. Οι ήχοι του συγκροτήματος των Europe με το τραγούδι The final countdown δονούν όχι μόνο το γήπεδο αλλά ολόκληρη τη χώρα.

Στο ξεκίνημα του αγώνα ο Φάνης είναι αυτός που κρατάει την Εθνική όρθια. Πετυχαίνει 15 από τους πρώτους 18 πόντους της Εθνικής ενώ αμυντικά και ειδικά στο δεύτερο μέρος περιορίζει τον Ντράζεν στους 6 πόντους. Ο Γκάλης εγκλωβίζεται από την καλά διαβασμένη άμυνα των Γιουγκοσλάβων. Συνεχείς αλλαγές στα μαρκαρίσματα από Κούκοτς, Πάσπαλιε και  Σβεντιτσιάνιν  δημιουργούν επιθετικό πρόβλημα στην Εθνική. Η Γιουγκοσλαβία το εκμεταλλεύεται και περνάει μπροστά στο ημίχρονο με 11 πόντους διαφορά (45-34).

Η Εθνική του Κώστα Πολίτη όμως δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Ο Νίκος Γκάλης σαν άλλος Χουντίνι μεταμορφώνεται στο δεύτερο ημίχρονο και αρχίζει να φορτώνει το καλάθι των Γιουγκοσλάβων με μαεστρία. Η Ελλάδα πλησιάζει στο σκορ και γίνεται ένα πραγματικό θρίλερ. Προηγείται με βραχεία κεφαλή και η αγωνία χτυπάει κόκκινο. Δυο λεπτά πριν το τέλος ο Παναγιώτης Γιαννάκης σαν άλλος superman κάνει εκείνο το ιστορικό μακροβούτι και παίρνει την μπάλα από τα χέρια του Σβεντιτσιάνιν σώζοντας την Εθνική από βέβαιο καλάθι. Στην αμέσως επόμενη φάση ο Γκρμπόβιτς θα γλιστρήσει από τον ιδρώτα που είχε αφήσει ο αρχηγός στο παρκέ και η Ελλάδα θα βρεθεί μια ανάσα από τη νίκη και την είσοδο στο μεγάλο τελικό.

Ένα λεπτό μετά η Ελλάδα θα έχει καταφέρει να ανατρέψει κάθε προγνωστικό και θα έχει κάνει ένα μεγάλο θαύμα. Είχε κατορθώσει να ξανακερδίσει τη Γιουγκοσλαβία με 81-77.Αυτή τη φορά ήταν όλοι οι παίκτες ένα κουβάρι μεταξύ τους. Ήταν αδύνατο να καταλάβουν ακόμα και οι ίδιοι τι είχαν πετύχει. Η Ελλάδα είχε εξασφαλίσει ένα μετάλλιο νικώντας μια ομάδα που εκείνη την εποχή ήταν ένας ζωντανός θρύλος. Ο κόσμος στο φαληρικό στάδιο παραληρεί και φωνάζει διαρκώς ''τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, το κύπελλο θα πάρουμε με το τσαμπουκά.. ''δίνοντας παράλληλα το έναυσμα να βγει όλος ο κόσμος στους δρόμους. Ο Παναγιώτης Φασούλας σε μια ιστορική στιγμή θα σηκώσει τη Μελίνα Μερκούρη στους ώμους.Τα μάτριξ του γηπέδου αμέσως μετά την λήξη του ημιτελικού έγραφαν «εσείς εδώ και η Ελλάδα στον τελικό». Την ημέρα του ημιτελικού ο πατέρας του Αργύρη Καμπούρη παθαίνει έμφραγμα και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Ο ‘’τίμιος  γίγαντας’’ δεν θα το μάθει παρά μόνο μετά τη λήξη του τελικού.

Δεν υπάρχει κανείς στην κυριολεξία που να έχει καταλάβει τι έχει γίνει. Βγαίνοντας έξω η κοιτώντας από τα μπαλκόνια η λαοθάλασσα έκανε παντού αισθητή την παρουσία της.Ο Νίκος Γκάλης τελείωσε το παιχνίδι με 30 πόντους και αμέσως μετά δηλώνει «Τώρα δεν το χάνουμε με τίποτα...».Ο Τσόσιτς μπαίνει στην συνέντευξη τύπου με δάκρυα στα μάτια και δηλώνει «Ο Γκάλης ανέβασε την απόδοσή του στο δεύτερο ημίχρονο και μας σκότωσε. Η Ελλάδα μπορεί να κατακτήσει το ευρωπαϊκό». Ο αδελφός του Ντράζεν, Άζα Πέτροβιτς είναι προκλητικός «το παιχνίδι δεν το κέρδισε η Ελλάδα, αλλά το χάσαμε εμείς. Εύχομαι καλή τύχη στη Σοβιετική Ένωση στον τελικό...».Ο Γκομέλσκι πριν τον ημιτελικό είχε προβλέψει ότι η Ελλάδα θα πάει στον τελικό. Μετά την νίκη της Εθνικής επί της Γιουγκοσλαβίας δήλωσε ότι η Σοβιετική Ένωση θα έχει εύκολο έργο. Ο Νίκος Φιλίππου περιφέρεται από εδώ και από εκεί επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη φράση <<και στον τελικό θα γίνει της π….>>.Ολόκληρη η χώρα περίμενε πια το μεγάλο παιχνίδι κόντρα στους Σοβιετικούς.

Σχεδόν τα 2/3 του κόσμου που ήταν στο γήπεδο εξακολουθούσαν να παραμένουν μέσα και έξω από αυτό αρκετές ώρες μετά το τέλος του ημιτελικού. Δεν υπήρχε ούτε κυκλοφορία αυτοκινήτων ούτε τίποτα..Άνθρωποι πάνω στα αυτοκίνητα χοροπηδούσαν με το σύνθημα ‘’Ελλαδάρα ομαδάρα…’’ .Οι διεθνείς παίκτες αποχώρησαν από το γήπεδο μέσα σε περιπολικά για να μη γίνουν αντιληπτοί από τον κόσμο. Επιστρέφοντας στο ιστορικό ξενοδοχείο για ξεκούραση οι διεθνείς παίκτες αντικρίζουν κάτι απίστευτο. Σχεδόν 10.000 κόσμος τους περιμένει με ανυπομονησία. Ο Καμπούρης δεν πιστεύει στα μάτια και παρακινεί τους συμπαίκτες του να τον τσιμπήσουν μήπως κοιμάται. Οι παίκτες τελικά καταφέρνουν να σπάσουν τον κλοιό και μπαίνουν στο ξενοδοχείο. Είναι αδύνατο όμως να κοιμηθούν. Ο κόσμος κάτω από τα μπαλκόνια φωνάζει ρυθμικά το όνομα του Γκάλη. Ο γυμναστής της Εθνικής αναστατωμένος βγαίνει στο μπαλκόνι και γνέφει στον κόσμο να φύγει για να ξεκουραστούν τα παιδιά. Φυσικά αυτό δεν είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Τότε βγάζει έξω τον Γκάλη και ακολουθεί πανδαιμόνιο.

Μόλις ο κόσμος αποχώρησε από το ξενοδοχείο αρκετοί διεθνείς ξεστράτισαν στην ντισκοτέκ ‘’Ειρηνικός’’ για λίγη ώρα όπου διασκέδασαν με τον κόσμο και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Η αλήθεια είναι ότι για να κερδίσει η Εθνική ομάδα την Γιουγκοσλαβία σε εκείνο τον αλησμόνητο ημιτελικό χρειάστηκαν να γίνουν πάρα πολλά πράγματα που ίσως ο απλός κόσμος δεν τα γνωρίζει. Η Ελλάδα έπαιξε το τέλειο παιχνίδι από τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου μέχρι και λίγα λεπτά πριν το τέλος. Ο Γκάλης φορτώνει το καλάθι των πλάβι επιθετικά και στην άμυνα όλοι οι παίκτες βγάζουν τέτοια ενέργεια που οι Γιουγκοσλάβοι τα έχουν χαμένα. Ο Φάνης έχει επιλεγεί από τον Πολίτη να μαρκάρει τον Πέτροβιτς και μάλιστα χωρίς βοήθειες. Ήταν ένα ρίσκο που βγήκε μιας και ο Φάνης τα πήγε όχι μόνο εξαιρετικά αλλά το βίντεο του αγώνα χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για να δείξουν πολλοί τον τρόπο αλλά και το πάθος στην άμυνα. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν ολοκάθαρο ότι η Εθνική είχε πολλά προβλήματα στην συλλογή των ριμπάουντ.Οι ψηλοί των Γιουγκοσλάβων πήραν αρκετά επιθετικά και ανανέωναν τις επιθέσεις τους όποτε ήθελαν. Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα έχανε αργά αλλά σταθερά την επαφή με το σκορ. Στην επανάληψη η αφύπνιση του Φασούλα (όχι τόσο στη συλλογή των επιθετικών ριμπάουντ από πλευράς μας)αλλά κυρίως ο περιορισμός του αντιπάλου σε αυτό τον τομέα μας έδωσαν τον ρυθμό που θέλαμε ώστε να φτάσουμε στην ολική ανατροπή. Σε αυτό το κομμάτι ήταν καθοριστικός παράγοντας ο Λιβέρης Ανδρίτσος ο οποίος προερχόμενος από τον πάγκο πήρε 6 ριμπάουντ ενώ βοήθησε και επιθετικά λύνοντας ουσιαστικά τον γόρδιο δεσμό και έδωσε στην Εθνική μια πνοή αισιοδοξίας που την χρειαζόταν τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή.

Ο Γιαννάκης ευτυχώς σταμάτησε τις μυστήριες πάσες που έκανε (δεχθήκαμε πολλούς αιφνιδιασμούς από τέτοιες πάσες) και όταν αποφάσισε να βάλει περισσότερο σκέψη στο παιχνίδι του έκανε πραγματικά θαύματα τόσο στην οργάνωση όσο και στην πνευματική ηρεμία της ομάδας που χρειαζόταν πολύ κουράγιο για να γυρίσει ένα τέτοιο παιχνίδι. Σε εκείνο το ματς ο Γιαννάκης συμπλήρωσε 200 συμμετοχές με την Εθνική!!.

Ο αγώνας αυτός ήταν απόδειξη και για κάτι άλλο. Απέδειξε πόσο μπροστά ήταν πραγματικά το μυαλό του Φάνη Χριστοδούλου. Είχε καταλάβει από τότε πόσο σημαντικό θα ήταν αρκετά χρόνια αργότερα να είναι κάποιος point-forward.Εκείνος το έκανε πράξη από τότε. Ένα μπράβο είναι αρκετά φτωχό για εκείνον.

Ο Τσόσιτς χρησιμοποίησε ένα κάρο παίκτες για να σταματήσει τον Γκάλη, ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Πάσπαλιε. Το συγκεκριμένο παιχνίδι προσφέρεται για κάποιον να δει τις αμυντικές επιδόσεις του μιας και ήταν από τα τελευταία που έπαιξε άμυνα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό εκείνης της μακρινής εποχής ήταν τα αλλεπάλληλα screen που δεχόταν ο Ντράζεν. Φυσικά ούτε σκέψη για αλλαγές η για hedge out.Ρομαντικές εποχές..!Ρομαντική ήταν και η στιγμή με το φροντιστή να μπαίνει στο γήπεδο με σκοπό να σκουπίσει τον ιδρώτα του ‘’δράκου’’ από το μακροβούτι και το νεύμα του αρχηγού να το αφήσει όπως είναι λες και γνώριζε τι θα επακολουθήσει.

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 30(1), Γιαννάκης 14(2), Ανδρίτσος 8, Φασούλας 11, Χριστοδούλου 18(3), Σταυρόπουλος, Ιωάννου, Καμπούρης, Φιλίππου

Γιουγκοσλαβία: Ντ.Πέτροβιτς 22(3), Αλ. Πέτροβιτς 4, Κούκοτς 3(1), Πάσπαλι 9(1), Γκρμπόβιτς 14(3), Ράντοβιτς 1, Ραντοβάνοβιτς 2, Ντίβατς 13, Τσβετίτσιανιν 9(1), Βράνκοβιτς.

Ο μυθικός τελικός

Κυριακή 14 Ιουνίου 1987

Η πιο ιστορική Κυριακή του Ελληνικού ομαδικού αθλητισμού είχε ξημερώσει. Σχεδόν 17.000 φίλαθλοι έχουν κατακλύσει το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και μαζί με αυτούς εκατομμύρια Έλληνες σε όλο τον κόσμο είναι καρφωμένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες για να παρακολουθήσουν τον ιστορικό τελικό. Όλη η Ελλάδα κυριολεκτικά είναι στο πόδι. Ο μεγάλος τελικός είναι κάτι ασυνήθιστο για τα Ελληνικά δεδομένα και ο κόσμος το αντιμετωπίζει σαν Εθνική εορτή, ίσως για πρώτη φορά ενωμένος σαν μια γροθιά.

Η Σοβιετική Ένωση έρχεται στον τελικό όχι μόνο αήττητη αλλά έχοντας διασύρει οποιονδήποτε αντίπαλο αντιμετώπισε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν πανίσχυρη και πλήρης. Η καλύτερη Εθνική ομάδα στον κόσμο εκτός των ομάδων του ΝΒΑ. Οι τίτλοι που είχε κατακτήσει ήταν εξωπραγματικοί. Ήταν 14 φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης,3 φορές πρωταθλήτρια κόσμου και 1 φορά Ολυμπιονίκης. Φυσικά η Εθνική μας δεν την είχε κερδίσει ποτέ. Μετρούσε 12 ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια.

Ο Φίλιππος Συρίγος σε μια συνέντευξη αρκετά χρόνια αργότερα θα παραδεχτεί πως τα προαισθήματα που είχε πριν τα παιχνίδια δεν ήταν ποτέ αισιόδοξα. Μάλιστα είχα χάσει μια σειρά στοιχημάτων με συναδέλφους λόγω του γεγονότος ότι ήταν πολύ συγκρατημένος. Ήταν τέτοια  η παραζάλη που χαιρέτησε τον κόσμο μετά το τέλος του τελικού χωρίς να κατανοεί πως έπρεπε να συνεχίσει διότι θα ακολουθούσε η απονομή.


Ώρα 8μ.μ ο Φασούλας και ο Τσατσένκο είναι έτοιμοι να πηδήξουν για το πρώτο jumpball.H Εθνική ξεκινάει με Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Καμπούρη και Φασούλα. Οι Σοβιετικοί αντίθετα με Μαρτσουλιόνις, Χομίτσιους, Τιχονένκο, Βολκόφ και Τσατσένκο.

Ο Κώστας Πολίτης πριν την έναρξη του τελικού είχε δηλώσει «Είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο μπαμ». Η συμμετοχή σε έναν τελικό δεν ήταν μικρό πράγμα. Η Εθνική ομάδα δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη και μπαίνει στο παιχνίδι έτοιμη να κατασπαράξει τους Σοβιετικούς. Οι φίλαθλοι παρακολουθούν έκπληκτοι την Εθνική να παίζει σώμα με σώμα τους Σοβιετικούς και να παλεύει για κάθε κατοχή. Στο 16΄η Ελλάδα προηγείται με 35-19 αλλά σε κάθε σουτ όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν εκείνες τις στιγμές.

Οι Σοβιετικοί καταφέρνουν να ψαλιδίσουν την διαφορά και με μια αντεπίθεση διαρκείας καταφέρνουν να κλείσουν το ημίχρονο ένα πόντο πίσω (42-41).Στο δεύτερο ημίχρονο γίνεται πραγματικά τιτανομαχία. Οι δυο ομάδες εναλλάσσονται στο σκορ και  προσφέρουν θέαμα υψηλών προδιαγραφών. Οι Έλληνες παίκτες φορτώνονται με φάουλ και αδυνατούν να παρακολουθήσουν με επιτυχία τις προσπάθειες των Σοβιετικών. Η ομάδα του Γκομέλσκι πατάει γκάζι και ξεφεύγει με 61-69 στο 32’ και 74-82 στο 36΄.Ο κλοιός για την Εθνική στενεύει και οι ελπίδες αρχίζουν να μειώνονται. Σα να μην έφταναν όλα αυτά ένα λεπτό αργότερα αποβάλλονται με πέντε φάουλ και ο Γιαννάκης και ο Φασούλας. Όλα είχαν τελειώσει για τους περισσότερους.

Εκείνο που δεν είχε στερέψει όμως ακόμα ήταν τα τεράστια αποθέματα της αθάνατης Ελληνικής ψυχής. Οι παίκτες παλεύουν με ότι τους έχει απομείνει τα τελευταία δυο λεπτά. Ο κόσμος ξυπνάει από το σοκ και όλοι μαζί γυρνούν τον τελικό ανάποδα. Ο Γκάλης παίρνει την τελευταία επίθεση. Έχει βάλει απίστευτα καλάθια και οι Σοβιετικοί πέφτουν όλοι επάνω του. Εκείνη τη στιγμή περνάει την μπάλα στον Ανδρίτσο που κερδίζει το φάουλ.Ο Λιβέρης Ανδρίτσος είναι ο νέος ήρωας που ισοφαρίζει με δυο βολές 36 δευτερόλεπτα πριν το τέλος και οδηγεί το ματς στην παράταση. Ακόμα 5 λεπτά έμεναν..

Η διάρκεια της παράτασης μοιάζει με αιωνιότητα. Ο Βάλτερς γίνεται ο εκτελεστής των Σοβιετικών από τα 8 μέτρα με συνεχή τρίποντα και ο Νίκος Γκάλης απαντά με οποιονδήποτε πιθανό και απίθανο τρόπο σημειώνοντας εκπληκτικά σε εκτέλεση και νόηση καλάθια. Το παιχνίδι πάει πόντο-πόντο και ο Γιοβάισα ισοφαρίζει 36’’ δεύτερα πριν την λήξη της παράτασης σε 101-101.Η Εθνική ομάδα ξεκινάει αργά-αργά για την τελευταία επίθεση. Δέκα δεύτερα πριν το τέλος της επίθεσης ο Ιωάννου παίρνει την μπάλα και επιχειρεί μπάσιμο. Στέκεται να σουτάρει αλλά η μπάλα χτυπάει στο στεφάνι. Όλοι κλείνουν τα μάτια από απογοήτευση και όταν τα ανοίγουν ξανά, σε αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου ο Καμπούρης σαν από μηχανής Θεός έχει αρπάξει το πολυτιμότερο ριμπάουντ από τα χέρια των Σοβιετικών κερδίζοντας και φάουλ τέσσερα δευτερόλεπτα πριν την λήξη της παράτασης. Ο οικοδόμος από την Αστυπάλαια θα ήταν ο άνθρωπος που θα άλλαζε το Ελληνικό μπάσκετ.

Κρατώντας την μπάλα στα χέρια του και μαζί με αυτήν και την τύχη του αγώνα ο Καμπούρης βλέπει τους μισούς συμπαίκτες του να τον κοιτούν με αγωνία και τους άλλους μισούς  να κοιτούν αλλού από την ένταση. Τα δάχτυλα του γίγαντα είναι ιδρωμένα. Δεν είναι από την κούραση του παιχνιδιού. Είναι από την αγωνία. Φυσάει για να φύγει ο ιδρώτας και παράλληλα η ένταση, ρίχνει ένα βλέμμα στον ουρανό μιλώντας με τον Θεό και τότε ακούγεται η φωνή του Φασούλα από τον πάγκο «Ψηλέ, μαζί πηδάμε στον ουρανό. Δυνατά ρε». Ο Γιαννάκης κοντεύει να μπει μέσα στο γήπεδο, προσπαθούν να τον βγάλουν έξω αλλά απαντάει ότι μπήκε για να ακουστεί στον Καμπούρη αυτό που ήθελε να του πει. Ο Αργύρης είναι ανέκφραστος. Είναι η στιγμή που όλοι οι προπονητές διδάσκουν στους παίκτες τους.Όταν εκτελείς βολές είσαι εσύ και το καλάθι. Δεν υπάρχει κανείς άλλος. Ο Φίλιππος Συρίγος θα περιγράψει με ιστορικό τρόπο <<Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά. Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά. Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα… 102-101… και μόνο τέσσερα δευτερόλεπτα. 103-101. Βάλτερς, στον Γιοβάισα, θέλει προσοχή… η μπάλα έξω, είναι το τέλος. Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης…>>.

Αμέσως μετά τo μάτριξ του σταδίου Ειρήνης και Φιλίας έγραφε:

ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ 1987

Ο ιστορικός τελικός είχε τελειώσει. Η Ελλάδα και οι Έλληνες απανταχού έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και πανηγυρίζουν την ιστορική κατάκτηση. Τα ποσοστά τηλεθέασης του τελικού παραμένουν μέχρι και σήμερα απλησίαστα (87%).Ο Συρίγος από το μικρόφωνο επαναλαμβάνει συνεχώς ότι η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης..ο Δαυίδ είχε νικήσει το Γολιάθ.

Πολλές ώρες μετά το τέλος του τελικού και αφού τελικά οι διεθνείς παίκτες μετά κόπων και βασάνων είχαν φτάσει στο ξενοδοχείο το οποίο είχε κατακλειστεί από Έλληνες φιλάθλους οργανώθηκε από την αστυνομία η απόδραση των 12 από την πίσω πόρτα και τα μαγειρεία μιας και ήταν αδύνατο να φύγουν σαν απλοί άνθρωποι. Η αγάπη του κόσμου πολλές φορές απειλούσε και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Οι scorers και για τις δυο ομάδες ήταν:

Ελλάδα: Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου. 

Σοβιετική Ένωση: Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8

Η τελική κατάταξη

1.Ελλάδα
2.Σοβιετική Ένωση
3.Γιουγκοσλαβία
4.Ισπανία
5.Ιταλία
6.Δυτική Γερμανία
7.Πολωνία
8.Τσεχοσλοβακία
9.Γαλλία
10.Ολλανδία
11.Ισραήλ

12.Ρουμανία

Τα μετάλλια

1. ΕΛΛΑΔΑ: Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέριος Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Γκάλης.

2. ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: Αλεξάντερ Βολκόφ, Χέινο Έντεν, Σεργκέι Ταρακάνοφ, Βαλντεμάρας Χομίτσιους, Σεργκέι Μπαμπένκο, Βαλερί Τιχονένκο, Βάλντις Βάλτερς, Σεργκέι Γιοβάισα, Βλαντιμίρ Τσατσένκο, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Βίκτορ Πανκράτσκιν, Βαλερί Γκομπόροφ.


3. ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: Ντράζεν Πέτροβιτς, Αλεξάντερ Πέτροβιτς, Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, Τόνι Κούκοτς, Ζάρκο Πάσπαλι, Στόικο Βράνκοβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Ντίνο Ράτζα, Ντάνκο Τσβετίτσιανιν, Γκρμπόβιτς, Ράντοβιτς, Ραντοβάνοβιτς.

Τα χρυσά παιδιά


Νίκος Γκάλης

Ο Νίκος Γκάλης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όχι μόνο στο ελληνικό αλλά και στο παγκόσμιο στερέωμα. Ήταν ο ήρωας στα μάτια των μικρών παιδιών που αργότερα ήταν οι συνεχιστές του.Ο Νίκος σταμάτησε το 1994 όταν και έφυγε εκείνο το βροχερό απόγευμα από το κλειστό του Μέτς άδοξα. Εξακολουθεί να παραμένει στο χώρο του μπάσκετ χωρίς ιδιαίτερο ρόλο. Πρόσφατα τιμήθηκε από τον Άρη και πλέον δυο γήπεδα φέρνουν το όνομα του.

Πολλοί μεγάλοι παίκτες, προπονητές αλλά και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών έχουν τοποθετηθεί δημόσια για τον Γκάλη.

Ο Μότσαρτ του παγκόσμιου μπάσκετ είχε πει για εκείνον << Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος>>. Ο αδελφός του Ντράζεν Άζα Πέτροβιτς <<  Ο Ντράζεν είναι αδερφός μου, αλλά για καλύτερο αθλητή του 1987 ψήφισα τον Γκάλη>>. Ο προπονητής της Εθνικής Ολλανδίας Ρούντ Χαρεβάιν << Ξέρω έναν τρόπο να σταματήσουμε τον Γκάλη: Να τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο>>.

Ο Γκάλης ήταν αυτός που νίκησε το νόμο της βαρύτητας και δίδαξε ότι στο μπάσκετ τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Παναγιώτης Γιαννάκης

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι χωρίς αμφισβήτηση ο άνθρωπος που έχει προσφέρει τα περισσότερα στο Ελληνικό μπάσκετ.Το 2005 οδήγησε την Εθνική ομάδα στην κατάκτηση εκ νέου του Ευρωμπάσκετ ενώ το 2006 επί ημερών του η Ελλάδα έφτασε στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος.  Σταμάτησε την καριέρα του το 1996.

Αργύρης Καμπούρης

Ο ζωντανός θρύλος του Ελληνικού μπάσκετ. Ο άνθρωπος που στα χέρια του κράτησε ένα ολόκληρο Έθνος. Έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά μέχρι τότε και η οικογένεια του απέκρυψε την είσοδο του πατέρα του στο νοσοκομείο λες και ήξερε αυτό που θα επακολουθούσε.

Ο Αργύρης σταμάτησε το μπάσκετ το 1996 αλλά συνεχίζει να είναι ενεργός στο άθλημα που αγάπησε και τον αγάπησε και φυσικά κοντά στον Ολυμπιακό.

Φάνης Χριστοδούλου

Ο Φάνης είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε ποτέ το Ελληνικό μπάσκετ. Σταμάτησε την καριέρα του το 1998 και έχει αποσυρθεί από το άθλημα. Ζει στην Πάρο πια μαζί με την οικογένεια του.

Παναγιώτης Φασούλας

Ο Παναγιώτης Φασούλας ήταν η αράχνη του Ελληνικού μπάσκετ. Σταμάτησε την καριέρα του το 1999 και άλλαξε τελείως στρατόπεδο. Έγινε πολιτικός και στις εκλογές του 2000 εκλέχθηκε βουλευτής ενώ το 2006 υπηρέτησε τον Πειραιά από τη θέση του Δημάρχου.

Λιβέρης Ανδρίτσος

Ο Λιβέρης Ανδρίτσος μπορεί να μην ήταν ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής της παράτασης στον τελικό με τους Σοβιετικούς, ήταν όμως ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής του αγώνα στην κανονική διάρκεια αφού με τις δικές του βολές το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση. Προσέφερε πάρα πολλά στο Ελληνικό μπάσκετ και ήταν ένας αθόρυβος εργάτης σε όλη την πορεία του. Δούλεψε ως προπονητής στον Έσπερο αλλά και σαν τεχνικός διευθυντής στον Πανιώνιο. Από το 2013 κατέχει τη θέση του αρχηγού της Εθνικής ομάδας.Το χρέος του σαν αθλητής το έχει κάνει και με το παραπάνω. Ο Λιβέρης όμως εκτός από σπουδαίος αθλητής είναι και σπουδαίος άνθρωπος. Το 2007 όρμησε να βγάλει μια γυναίκα μέσα από τις φλόγες με μεγάλη αυτοθυσία και βρέθηκε για αρκετό καιρό στην εντατική. Πρωταγωνιστής στη ζωή και στον αθλητισμό και πάνω από όλα κύριος.

Μέμος Ιωάννου

Ο Μέμος Ιωάννου στα χρόνια που έπαιζε ήταν ένας από τους πιο σκληροτράχηλους παίκτες. Είχε και αυτός μεγάλη συνεισφορά στο Ελληνικό μπάσκετ όσο και στον τελικό του 1987.Σταμάτησε την καριέρα του το 1993.Συνεχίζει να είναι κοντά στο μπάσκετ αφού έχει διατελέσει προπονητής σε Άρη, Ηλυσιακό, Πανιώνιο καθώς και σε ομάδες της Κύπρου. Επίσης ο Μέμος είναι και σχολιαστής αγώνων.

Μιχάλης Ρωμανίδης

Ο Μιχάλης Ρωμανίδης προσέφερε και αυτός με τη σειρά του πολύτιμους πόντους σε εκείνον τον αξέχαστο τελικό. Ολόκληρη η καριέρα του περιέχει μετά την Εθνική ομάδα μόνο μια λέξη. Η λέξη αυτή είναι Άρης. Σταμάτησε την καριέρα του το 1994 στο Παγκράτι. Ο Μιχάλης παραμένει κοντά στο μπάσκετ και εργάζεται σαν μάνατζερ.

Νίκος Σταυρόπουλος

Ο Νίκος Σταυρόπουλος ήταν και αυτός ένας από τους στυλοβάτες της χρυσής γενιάς. Σταμάτησε την καριέρα του το 1993 στην ομάδα του Ηρακλή. Είναι κοντά στο μπάσκετ αφού έχει διατελέσει προπονητής τόσο στη Λάρισα όσοι και στις μικρές Εθνικές ομάδες. Σήμερα είναι τεχνικός διευθυντής στον ΠΑΟΚ.

Νίκος Λινάρδος

Ο Νίκος Λινάρδος σχεδόν σε ολόκληρη την καριέρα του αγωνίστηκε με τη φανέλα του Πανιωνίου. Είναι και αυτός κοντά στο χώρο του μπάσκετ και έχει διατελέσει προπονητής σε αρκετές ομάδες. Μεταξύ αυτών είναι το Μαρούσι και ο Πανιώνιος.

Παναγιώτης Καρατζάς

Ο Παναγιώτης Καρατζάς έπαιξε στην ομάδα του Ολυμπιακού όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης ξεκίνησε να τον χτίζει. Σταμάτησε την καριέρα του στην ομάδα του Παγκρατίου και σήμερα είναι μακριά από το χώρο του μπάσκετ.

Νίκος Φιλίππου

Ο Νίκος Φιλίππου δεν μπόρεσε να προσφέρει όσα θα ήθελε σε εκείνο το ιστορικό Ευρωμπάσκετ λόγω του τραυματισμού του που τον κράτησε αρκετά πίσω. Έχει κάνει όμως πολύ μεγάλη καριέρα με τον Άρη και κρατάει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Ελλήνων φιλάθλων.

Κώστας Πολίτης

Ο Κώστας Πολίτης ήταν ο στρατηγός του θαύματος.Συνέχισε να εργάζεται ως προπονητής αλλά σήμερα είναι μακριά από το μπάσκετ αφού ασχολείται πια με τις ασφάλειες.

Απολογισμός

Είναι αλήθεια ότι η Εθνική ομάδα πραγματοποίησε πολύ μεγάλη εμφάνιση σε εκείνο τον τελικό. Η αυτοθυσία, τα ψυχικά αποθέματα και η προσωπικότητα τους ανέβασαν την Ελλάδα στο πρώτο σκαλί του βάθρου και την έκανε γνωστή στα πέρατα του κόσμου. 

Περίπου διακόσια εκατομμύρια δραχμές ήταν το συνολικό πριμ για τους πρωταθλητές Ευρώπης. Εκείνη την εποχή δόθηκε και η υπόσχεση για την κατασκευή του κλειστού γηπέδου μπάσκετ στο ΟΑΚΑ χωρητικότητας 20.000 θέσεων. 

Από εκείνη τη χρυσή ομάδα του 1987 είχαν κοπεί οι Νίκος Τσαγκόπουλος, Αργύρης Πεδουλάκης, Κώστας Παταβούκας και Δημήτρης Παπαδόπουλος!

To Eurobasket του 1987 ήταν χωρίς αμφιβολία η αφετηρία για την εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα μας. Μπορεί να μην το αποκαλούν ως βασιλιά των σπορ αλλά εξακολουθεί να προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις και είναι σεβαστό σαν σπορ από όλο τον κόσμο.

Οι βάσεις για εκείνη την εκπληκτική πορεία είχαν μπει ήδη από το Μουντομπάσκετ του 1986.Υπήρχε ήδη ένας βασικός κορμός ο οποίος με την προσθήκη των νέων παιδιών δημιούργησε ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο στηριζόταν τόσο στον αλληλοσεβασμό όσο και στην δίψα για διάκριση χωρίς όμως τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες. Το ήθος των παιδιών ήταν επίσης ένας καθοριστικός παράγοντας για την χημεία της ομάδας.Η Εθνική ομάδα είχε κάνει πολύ σκληρή προετοιμασία και όπως λέμε στο μπάσκετ τίποτα δεν έρχεται από τύχη.

Επίλογος

Κάθε χρόνο στις 14 Ιουνίου όλοι οι Έλληνες έχουν γενέθλια. Θυμούνται τον αγώνα που άλλαξε για πάντα τις ζωές των ανθρώπων του μπάσκετ και γέμισε την Ελλάδα με γήπεδα και μπασκέτες. Τα παιδιά και όλοι όσοι βοήθησαν στην πραγματοποίηση αυτού του ονείρου θα κατέχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του απλού κόσμου.

Κλείνοντας τα μάτια όσοι το έζησαν μεταφέρονται ξανά εκεί. Ακούν, νοιώθουν και η καρδιά τους ανεβάζει έντονα παλμούς. Μέσα στο ΣΕΦ, σε κάποιο φιλικό σπίτι, στις πλατείες το ταξίδι του μυαλού μας μεταφέρει σε μια πιο γαλανόλευκη εποχή…έστω και για λίγο……